The Walking Dead po raz siódmy

Pamiętam jeszcze kilka lat temu ile emocji wzbudzały we mnie kolejne sezony The Walking Dead (CZYTAJ RECENZJE). Trzy lata temu (w 2016 roku) rozpocząłem oglądanie siódmego sezonu, który rozpoczął się bardzo mocnym, brutalnym pierwszym odcinkiem (CZYTAJ WIĘCEJ), ale sam już nie pamiętam czemu tej serii nie skończyłem. Teraz, po tym jak serial pojawił się na Netflixie, miałem okazję zobaczyć cały siódmy sezon. 

Muszę przyznać, że większa część serialu nie wciągnęła mnie, trochę się nudziłem, ale powoli odcinek po odcinku parłem do końca żeby zobaczyć jak się skończą zmagania Ricka (Andrew Lincoln - serial Życie po życiu, Lot na księżyc) i jego ludzi walczących z gangiem Negana (Jeffrey Dean Morgan - Kronika Opętania, Batman vs Superman. Świt sprawiedliwości, Hotel umarlaków, Rezydent, Strażnicy).

The Boy czyli strzeż się porcelanowego dziecka w starym domostwie

To muszę od razu napisać - The Boy (USA 2016) to mało straszny horror. Chociaż ma potencjał - ponuro wyglądające domostwo na odludziu, gdzie dzieje się akcja oraz demoniczna lalka, którą starsi państwo traktują najwyraźniej jako swoje dziecko.

Ale zacznijmy od początku. Młoda Amerykanka Greta (Lauren Cohan - znana m.in. z piątego sezonu Walking Dead, Death Race 2), uciekająca przed swoją przeszłością, przyjeżdża na Wysypy Brytyjskie aby opiekować się dzieckiem. Ze zdumieniem zauważa, że państwo Heelshire (Jim Norton - Spider-Man, Harry Potter, Eklipsa, Wspomnienia niewidzialnego człowieka; Diana Hardcastle) przedstawiają jej nie prawdziwe dziecko, ale lalkę, którą traktują jak swojego syna. Każą się nim troskliwie opiekować i przekazują szczegółową instrukcję co kiedy trzeba robić.

Walking Dead sezon 5. Naprawdę warto!

Sam jestem zdziwiony, że to już 5 sezon, który mnie wkręca i każe oglądać kolejne odcinki z zapartym tchem. Trzeba powiedzieć wprost - Zombie rządzą!

Akurat do 5 sezonu zabierałem się kilka razy. Nie mogłem przebrnąć dalej niż 5 odcinek. Jednak z dwójką dzieciaków ogląda się jeszcze trudniej niż z jednym. To oczywiście nie jest żadna odkrywcza uwaga, a proza życia.