Joy (Max Eigenmann) to nielegalna imigrantka z Filipin. Stara się o wizę, którą może kupić za 15 tysięcy funtów. Zarabia na życie sprzątając domy. Do pracy zabiera ze sobą córkę Grace (Jaeden Paige Boadilla). Żeby oszczędzić na wizę nie wynajmuje mieszkania, a nocuje w domach swoich klientów, o których wie, że gdzieś wyjechali. Niestety ciężko jej zebrać tak gigantyczną kwotę na wizę.
Na Splacie do wyboru było dziś aż siedem filmów i blok krótkometrażówek. Długo się zastanawiałem, co wybrać, ostatecznie zdecydowałem się na V/H/S (rywalizował w finale z Pandemonium). W zasadzie niewiele wiedziałem na temat tego cyklu, poza tym, że mogę spodziewać się found footage, czyli filmu kręconego głównie z perspektywy kamery.
Nie wiem, czy w domu bym doglądał ten film do końca, ale w kinie, wraz z innymi widzami, pasjonatami horrorów, oglądało się fantastycznie. Brakowało jedynie browara, żeby ugasić emocje płynące z ekranu. Właściwie od samego początku wiemy, że ten film musi się źle skończyć.
Splat!FilmFest to najlepszy, ale też jedyny, tego typu festiwal w Polsce. Cieszy się sporą popularnością i po pandemii COVID19 wrócił już na stałe do sal kinowych, znikając z kin offline. Jedni narzekają, inni są zadowoleni. Ja sam w ubiegłym roku, sam już nie pamiętam, dlaczego odpuściłem seanse kinowe. W tym roku jednak pamiętając edycje z 2020 i 2021 wróciłem! I jestem bardzo zadowolony!
Pewnego dnia do psychiatry, który kilka miesięcy wcześniej stracił żonę w wypadku samochodowym, przychodzi niezapowiedziany pacjent. Okazuje się, że to mężczyzna podejrzewany przez lokalną społeczność o zabicie trójki swoich dzieci.
Film wyprodukował, a przy okazji zagrał w nim główną rolę, detektywa Zake Banksa, znany aktor Chris Rock. Jako swojego filmowego ojca, też policjanta, zatrudnił słynnego Samuela L. Jacksona. Zake nie jest lubiany w policji. Przez kilkanaście lat służby ujawniał przestępstwa swoich kumpli w mundurze, którzy w najlepsze łamali prawo.
I to nie, dlatego, że są jakieś duże emocje. Bo zwykle po wyjściu z kina czuję duże emocje. Zwykle oglądanie filmu na dużym ekranie wywołuje o wiele większe wrażenie niż w domowym zaciszu. Już początek Egzorcysty: Wyznawcy (The Exorcist: Believer USA 2023) jest rozczarowujący.
Dziwny jest film Bena Wheatley'a (twórcy kinowego Meg 2) - mnóstwo w nim scen przypominających wizję po zażyciu halucynogennych grzybów - tak to sobie przynajmniej wyobrażam, bo sam nie miałem okazji z nich skorzystać. Kilkoro naukowców poszukuje szczepionki.
Pierwszy zarzut - koszmarne efekty specjalne. Naprawdę twórcom filmu, w tym reżyserowi i scenarzyści Markowi Piestrakowi (twórcy słynnej Wilczycy) przyszło się zmierzyć z bardzo poważnymi problemami, przede wszystkim finansowymi, ale także i technicznymi. Na przykład helikopter mógł wystartować tylko raz, a ekipa filmowa czekała na maszynę chyba z miesiąc.
Pewnego dnia u Louis (Camille Razat) pojawia się pacjent, który żąda od niej hipnozy. Theo (Olivier Barthelemy) tłumaczy, że tylko to mu pomaga ukoić ból. Psychiatra nie chce się zgodzić, ale ostatecznie mężczyzna wymusza na niej tę formę terapii. Tymczasem kolejni jej pacjenci zaczynają ginąć w tajemniczych okolicznościach.
Ci którzy oglądali pierwszą część zapewne pamiętają, że główny bohater - egzorcysta ojciec Burke (Demian Bichir) nie przeżył. Cudem udało się natomiast ocaleć ze starcia z demoniczną zakonnicą Valak początkującej siostrze Irene (Taissa Farmiga). Tym razem to Ona zostaje poproszona przez Watykan o wyjaśnienie serii zbrodni, których ofiarami padają we wschodniej Europie ludzie Kościoła.
Początek filmu Bena Wheatley'a jest całkiem niezłe. Niejaki Jonas Taylor (Jason Statham), kiedyś najemnik, obecnie zaangażowany ekolog, zbiera dowody na wrzucanie do morza odpadów radioaktywnych. Podejmuje się samobójczej misji na wielkim statku i walcząc z całą załogą robi zdjęcia, a następnie wskakuje do morza, skąd zabierają go współpracownicy samolotem.
Film opowiada o trzech nieudacznych naukowcach, którzy tracą pracę na uczelni w Nowym Jorku, gdzie od lat udawali, że poszukują duchów i badają zjawiska nadprzyrodzone. Niestety nieudana akcja w miejscowej bibliotece, w której niespodziewanie pojawiły się prawdziwe zjawy.
Są stare horrory, które ogląda się z przyjemnością lub świadomością, że był ważny w historii kina grozy. Alucarda, w Polsce znana też pod tytułem Piekło, nie robi zbytniego wrażenia, może z wyjątkiem spektakularnej końcówki.
Kiedy czytasz w internecie, że jakiś film kandyduje do tytułu horroru roku w Polsce, znajomi polecają, zwiastun robi wrażenie, to nic dziwnego, że, jako fan horrorów, postanawiasz wybrać się do kina. Po 3:00 wstałem by zdążyć na samolot, po 9:00 byłem w Warszawie, a przed 20:00 już siedziałem w kinie czekając na seans "Mów do mnie" (Talk to Me Australia, Wielka Brytania 2022). I nie zawiodłem się!
To się jednak rzadko zdarza. Środek tygodnia (ale przyznajmy, że to tania środa w tej sieci), a duża sala kina wypełniona niemal w 3/4. Sam załapałem się na piąty rząd, bo nie bardzo lubię siedzieć obok innych ludzi.
Niestety książka "Noc skorpiona" (The Soul Stealer Rebis 2022) nie należy do najlepszych książek Mastertona. Ale też nie jest najgorsza. Tym razem pisarz zabiera nas w podróż po świecie filmu, którego gwiazdy - aktorzy, producenci, reżyserowie itd zyskują sławę składając ofiary demonowi indiańskiemu, który jest zainteresowany głównie kobietami.
W zasadzie nie za bardzo jest co za wiele pisać o tym filmie. Ot historia dwóch mężczyzn - Vala (Kevin Bacon) i Earla (Fred Ward), którzy postanawiają opuścić małą mieścinę Perfection w stanie Nevada, w której mieszkają i pracują i ruszyć w poszukiwaniu szczęścia i łatwiejszego zarobku. Niestety nie udaje im się.
Noc Oczyszczenia wraca po czterech latach. Nowi Ojcowie Założyciele ogłaszają reaktywacje krwawej rzezi. Główni bohaterowie to meksykańskie małżeństwo, które nielegalnym tunelem dostaje się do USA w poszukiwaniu lepszego życia. Tam jednak szybko okazuje się, że nie jest ono wcale aż takie lepsze, aż w końcu nadchodzi czas walki o życie.
Lucas (Jeremy T. Thomas) próbuje sobie radzić z tą sytuacją, izolując ojca (Scott Haze) i brata, który także zaraził się dziwną chorobą. Jednak jego zachowanie zmienia się i zauważa je (a także drastyczne rysunki Lucasa), nauczycielka chłopca, Julia (Keri Russell), która po latach wróciła do rodzinnego miasteczka i zamieszkała z bratem, lokalnym szeryfem (Jesse Plemons).
Muszę przyznać, że początek filmu, kiedy widzimy zniszczoną po kataklizmie Barcelonę, robi niezłe wrażenie. Ale tylko na początku, kiedy widzimy budowle - symbole stolicy Katalonii, między innymi Sagradę Familię, ale później widzimy już ulice, które właściwie mogą się znajdować w każdym innym hiszpańskim (i nie tylko) mieście i miasteczku.
Posty
Komentarze
