Doborowa obsada z Cezarym Pazurą i Maćkiem Stuhrem na czele to jeden z atutów. Ale przede wszystkim świetne dialogi, naprawdę ich twórca solidnie zapracował na swoje wynagrodzenie. Ten film to właściwie zbiór gagów, ale nie odrębnych, a łączących się ze sobą w niezłą komedię gangsterską.
Oczywiście Terrifier to horror gore dla miłośników ostrej rzeźni, ale docenią go chyba także zwolennicy innych gatunków filmów grozy. Film zaczyna się od telewizyjnego talk show, w którym dziennikarka rozmawia z potwornie oszpeconą ofiarą morderczego klauna. Zaraz potem możemy się dowiedzieć, co wydarzyło się feralnej nocy.
"Idź pod prąd" spotkało się z powszechną krytyką punkowej społeczności, oburzonej m. in. tym, że w Polsce lat 80. powszechne było picie jaboli i wyborem akurat KSU jako bohaterów filmu. No cóż. Słów krytyki natomiast nie słyszałem już o przesiąkniętym narkotykami dokumencie o świetnej kapeli The Birthday Party, którą bardzo chętnie słuchałem w latach 90. Znacznie częściej niż wspomniane KSU.
Właściwie co do fabuły nie ma się co rozpisywać, wszystko streściłem w pierwszych czterech zdaniach. Oczywiście trudno też uznać, że napisanie czegokolwiek będzie spoilerowaniem, bo w takich filmach akcja przebiega w zasadzie zwykle tak samo, z większymi lub mniejszymi niespodziankami, a czasami nawet bez nich, według utartego od lat schematu. Czy coś w tym filmie może zaskoczyć?
W środowisku punkowym słuchanie KSU to obciach, niestety ich nagrania z ostatnich 20-30 lat nie są dobre, właściwie zespół przestał nagrywać dobrą muzę na początku lat 90. XX wieku. Ale nie można docenić ich dokonań z lat 80. kiedy to granie muzyki punkowej było naprawdę wyzwaniem, a komunistyczne władze zwalczały wszelkie inności, niż te obowiązujące w PRL.
Substancja szczególnie się spodoba fanom gatunku body horror, choć myślę, że wiele osób będzie zaskoczonych w jakim kierunku będzie zmierzać ta produkcja.
7500 to w nomenklaturze lotniczej informacja o porwaniu samolotu. I taka jest tematyka tego filmu. Maszyna lecąca z Berlina do Paryża zostaje uprowadzona przez islamskich terrorystów. Do kabiny pilotów wdziera się dwóch agresorów, którzy ciężko ranią kapitana (Carlo Kitzlinger).
Serial Susanne Bier i Jenny Lamii opowiada o planowanym ślubie w pewnej amerykańskiej rodzinie. W dniu uroczystości, o poranku wielkiej, luksusowej posiadłości w Nantucket zostaje znalezione ciało przyjaciółki panny młodej Amelii (Eve Hewson). Szybko okazuje się, że młoda kobieta zostaje zamordowana. Rozpoczyna się śledztwo, które ma doprowadzić do odkrycia kto odpowiada za zabójstwo.
Jan Bitner był synem Niemki i sowieckiego sołdata, który zgwałcił kobietę. Nie wie, że został adoptowany i wychowują go przybrani rodzice. Dopiero po śmierci matki dowiaduje się, że dzieciństwo spędził w domu dziecka. Próbuje dojść prawdy, ale komunistyczne władze uniemożliwiają mu wyjazd z Polski, by poznał swoją prawdziwą matkę, mieszkającą w Strasburgu. Nie robią tego bez powodu. Zamiast Bitnera wysłali bowiem za granicę swojego agenta...
O fabule za wiele nie ma co pisać. Film pokazuje ostatni dzień sierpnia, kiedy już wiadomo, że wojna jest nieuchronna a następnie siedem dni dramatycznej obrony Wojskowej Strażnicy Tranzytowej. Polacy byli w beznadziejnej sytuacji, mieli się bronić i czekać na pomoc tylko przez 12 godzin. Przewaga Niemiec była gigantyczna. Cała Polska czekała na wiadomości czy Westerplatte jeszcze się broni... Upadek Westerplatte podciął skrzydła wielu osobom, które wierzyły w pomoc Aliantów i wyparcie Niemców z naszych granic.
Druga połowa lat 80. - jeszcze nie wiadomo, że komunizm wreszcie upadnie, a ludzie pamiętają terror stanu wojennego, a przede wszystkim morderstwo księdza Popiełuszki. Nic więc dziwnego, że kradzież figury jednego z najważniejszych polskich świętych wywołuje wielkie oburzenie nie tylko mieszkańców Gniezna, ale także niemal wszystkich wszystkich wiernych w Polsce.
Gangsterskie porachunki na Dolnym Śląsku są mi akurat bardzo dobrze znane, bo pracowałem jako dziennikarz śledczy w tym regonie od 1991 do 2010. Przez wiele lat zamachy bombowe, strzelaniny, tajemnicze zabójstwa i zaginięcia były na porządku dziennym. Słynna strzelanina podczas ucieczki z sądu w Jeleniej Górze to najlepszy chyba przykład...
Oczywiście serial niewiele się różni od filmu, odcinki trwają ok. 30 minut więc całość serialu jest niewiele dłuższa. Ot dochodzi trochę scen, kompletnie nic nie znaczących dla całości. Ale ogląda się z przyjemnością. Tak jak już pisałem wielokrotnie - bardzo lubię polskie produkcje, nawet teraz oglądam kilka równocześnie, a już krajowy serial o zombie. No cóż - pozycja obowiązkowa.
Pewnego dnia do domku w lesie, wynajętego przez Andrew (Ben Aldridge) i Erica (Jonathan Groff) oraz ich adoptowaną córkę Wen (Kristen Cui) puka grupka czterech uzbrojonych w topory osób. Ostrzegają rodzinę, że z ich wizji wynika, że światu grozi apokalipsa i może ich ocalić tylko śmierć jednego z nich. Mężczyźni i dziewczynka mają wybrać ofiarę i zabić ją. Oczywiście rodzina nie wierzy w ostrzeżenie, traktując przybyłych jako szaleńców.
Oczywiście największą gwiazdą, atrakcją itd Mission: Impossible jest Tom Cruise, ale i on wydaje się nieco zmęczony tą rolą, jakby się nieco postarzał, czego wcześniej nie było widać. Znów musi walczyć o ocalenie świata, ale też swoich przyjaciół. I widać, że ta walka spala go wewnętrznie, a obraz zabitej lata temu przyjaciółki wraca do niego i sprawia ból.
Najważniejsza wiadomość z ostatniej części Transformersów to news, że do trwającej setki lat wojny Autobotów i Deceptikonów dołączają nowe frakcje: Maximale, Predacony oraz Terracony. Główni bohaterowie "ludzccy" to były szeregowiec armii amerykańskiej Noah Diaz (Anthony Ramos) i zatrudniona w muzeum archeologicznym na Ellis Island 25-letnia badaczka Elena Wallace (Dominique Fishback).
Brzmi to niezbyt zachęcająco ale film Luca Bessona naprawdę warty jest obejrzenia. Zresztą ten reżyser ma swoich wiernych fanów już od wielu lat, zresztą ja sam do dziś wracam do znakomitego obrazu "Leon zawodowiec".
Nie będę powtarzał w nieskończoność, że bez Ripley (Sigourney Weave) nie da się prawdziwego Obcego zrobić, no ale trzeba oswoić się z myślą, że wielcy bohaterowie sprzed czterech dekad odchodzą, bo muszą odejść. Tym razem bohaterami są młodzi ludzie, robotnicy, który marzą o wyrwaniu się z ciężkiej pracy na odległej od Ziemi planecie.
Julius Robert Oppenheimer (znakomity Cillian Murphy w tej roli) przed wybuchem II wojny światowej zaangażowany był w tworzenie związku zawodowego wykładowców na jednej z uczelni, romansował z aktywną działaczką komunistyczną, a jego brat i znajomi należeli do partii.
Młody mężczyzna traci pracę ochroniarza w centrum handlowym, kiedy atakuje klienta, który, jak mu się wydaje, usiłuje porwać dziecko. Mike (Josh Hutcherson) ma zresztą traumę, bo w dzieciństwie porwany został jego młodszy brat, którym miał się opiekować na leśnym biwaku. Po kilkunastu latach jego rodzice już nie żyją, a on sam musi się opiekować 10-letnią siostrą Abby (Piper Rubio).
Spora grupa nie za bardzo lubiących się krewnych zostaje zaproszona przez zmarłego rzekomo wuja, aby rozliczyć spadek. Okazuje się jednak, że stryj żyje, co prawda przez chwilę, bo ostatecznie umiera, a na jego krewnych czeka rozwiązanie szeregu zagadek, by zyskać spadek w postaci patentów.
Co prawda, film był bez lektora, tylko z napisami, ale jednak dzieciaki dały radę i nieźle się wkręciły. Ja pamiętam, że oglądałem ten film chyba na początku lat 90. XX wieku i zrobił na mnie spore wrażenie. Kto nie zna fabuły? Chyba niewielu? Seryjny morderca Dusiciel z Lake Shore (Brad Dourif) zostaje śmiertelnie postrzelony przez ścigającego go policjanta (Chris Sarandon).
I to był błąd - bo trzeba się jednak zdecydowanie wsłuchać w dialogi - są kapitalne i skupić na oglądaniu. Dopiero od czwartego odcinka serial w reżyserii Macieja Buchwalda i Kordiana Kądzieli, ze scenariuszem Jakuba Rużyłło (Kryptonim Polska), zacząłem się śmiać do rozpuku podczas oglądania.
Za bardzo o fabule nie ma się co rozpisywać. Dinozaury są już niemal wszędzie, ludzie starają się z nimi współżyć w zgodzie, jednak jest firma, która postanawia zarobić gigantyczne pieniądze i mutuje szarańcze, które niszczą uprawy rolne, których gospodarze nie stosują określonego nawozu.
Początek filmu i konsternacja - to nie jest film szerokoekranowy? Tak jak kiedyś będziemy oglądać w kwadracie 4:3? Tak jest jednak przez chwile kiedy oglądamy pierwsze spotkanie przyszłej agentki FBI Lee Harker (Maika Monroe) z Longlegsem (Nicolas Cage).
Pokrótce Witold Pilecki uczestniczył w wojnie obronnej 1939, następnie działał w podziemiu, dał złapać się by trafić do obozu zagłady w Auschwitz, gdzie tworzył ruch oporu, a następnie po ucieczce napisał raport rekomendujący zbombardowanie obozu, następnie znowu był żołnierzem Armii Krajowej, wziął udział w Powstaniu Warszawskim, a po wojnie został zatrzymany przez komunistyczne organy bezpieczeństwa, torturowany podczas śledztwa i zamordowany po fikcyjnym procesie na podstawie sfabrykowanych dowodów.
Ojciec (Josh Hartnett) z córką (Ariel Donoghue) wybierają się na koncert wielkiej gwiazdy muzycznej Lady Raven (Saleka Shyamalan). Już pierwsze sceny mogą nas zaskoczyć, bo stadion na którym piosenkarka ma wystąpić jest obstawiony przez uzbrojonych policjantów, jest SPAT, snajperzy, a szybko też dołącza do nich FBI, z doświadczoną profilerką (Hayley Mills).
Film Jana De Bonta z 1996 roku oglądałem kilkanaście razy i bardzo mi się podobał. Dlatego z pewnym niepokojem podchodziłem do produkcji Lee Isaaca Chunga, bojąc się rozczarowania. Ale na szczęście niepotrzebnie. Bardzo dobra produkcja, z dobrymi efektami, zbyt wiele nie różniąca się od pierwowzoru. Podobna fabuła, dwie rywalizujące ze sobą ekipy badające tornada. Główna bohatera to Kate Cooper (Daisy Edgar-Jones), młoda kobieta, której kilka lat wcześniej troje przyjaciół zginęło podczas badania wielkiego tornada.
Muszę przyznać, że bardzo mi się spodobał ten film. Kiedyś planowałem pójść do kina na horror"Demeter: Przebudzenie zła" (The Last Voyage of Demeter USA, Wielka Brytania, Włochy, Niemcy, Malta 2023), ale wówczas nie wyszło, a szkoda, bo to opowieść warta zobaczenia na dużym ekranie.
Oczywiście nie jest to żadne arcydzieło, jeden z tych filmów, które przyjemnie się ogląda, ale szybko zapomina, jednak umiejscowienie akcji na statku płynącym z Warny do Anglii dawało wiele możliwości specom od efektów specjalnych i scenografii. Akcja filmu toczy się pod koniec XIX wieku. Kapitan szkunera "Demeter" (Liam Cunningham) dostaje zlecenie przewozu kilkudziesięciu skrzyń pochodzących z Transylwanii do Londynu. Nie wnika w zawartość, bo ma zarobić krocie i skończyć pracę na morzu.
14-letnia dziewczyna może być jedyną szansą ludzkości zdziesiątkowanej dwadzieścia lat wcześniej przez zabójczy grzyb, który powoduje, że zmarli zamieniają się w zombie połączone grzybnią (?), przez co mogą działać w skoordynowany sposób. Są więc jeszcze bardziej niebezpieczni niż zwykłe nieumarlaki.
Powiem Wam szczerze, że szału nie ma. Ta książka to szereg rozmów przeprowadzonych w latach 1989-2003 przez wielkiego fana muzyki Mano Negry i Manu Chao. Dotyczą nie tylko ich twórczości, ale także spraw społecznych, kulturowych, a nawet polityki. Francuski artysta, od lat mieszkający w Barcelonie, nie kryje swoich sympatii alterglobalistycznych, krytykuje politykę USA oraz zwraca uwagę na szereg konfliktów toczących się na całym świecie, a nie znajdujących się na pierwszych stronach gazet. Opowiada też oczywiście o swojej wspaniałej muzyce.
Twórcy filmu sięgają do przeszłości, czyli opowiadają historię wydarzeń sprzed filmu "Sami swoi" Sylwestra Chęcińskiego, powstałego w 1967 roku. Na świecie są już Kazik Pawlak (świetna rola Adama Bobika) i Władek Kargul (Karol Dziuba). Mieszkają na Kresach, mają po kilkanaście lat i dopiero wchodzą w świat dorosłości...
Muszę przyznać, że książka wciągnęła mnie bardzo. W ciągu kilku dni przeczytałem około 600 stron (jednocześnie organizując dzieciom zabawy plażowe i basenowe) i stanąłem. Jakoś natłok okrucieństwa, wulgarności i takiego strasznego ZŁA wylewającego się z tej książki spowodował, że musiałem przystopować. Ale tylko na chwilę...
"Holly", to główna bohaterka - prywatna detektyw, która dostaje zlecenie na poszukiwanie zaginionej młodej kobiety. Nie jest łatwo, bo jej partner - Peter jest ciężko chory, niedawno zmarła jej matka. Sprawą zaginięcia nie chce zająć się policja, a kobieta szuka zleceń, aby utrzymać swoją firmę borykającą się z kłopotami finansowymi w świecie COVID.
Po wyjściu z kina wydawało mi się, że pomijając samo zakończenie, to bardzo dobry horror, a niektóre sceny z udziałem Russella przejdą do historii kina grozy. No niestety po kilkunastu dniach już tak entuzjastycznie nie jestem nastawiony, chociaż rolę Crowe uważam, za naprawdę całkiem niezłą, a sam film warty obejrzenia.
Trudno jest pisać o fabule, tak, by nie zdradzić za wiele, bo wtedy przyjemność oglądania będzie znacznie mniejsza. W dużym skrócie - dwaj bracia mieszkający gdzieś na głębokiej argentyńskiej prowincji słyszą w nocy jakieś niepokojące odgłosy. Rano odnajdują rozszarpane zwłoki jakiegoś człowieka. Szybko okazuje się, że "czyściciel" miał pozbyć się ich opętanego sąsiada.
Temat poruszany w tym filmie nie był mi szczególnie znany, baaa, generalni ta problematyka umknęła mi, wstyd przyznać. Cieszę się więc, że głośna premiera filmowa Białej odwagi, pozwoliła mi trochę na ten temat poczytać i posłuchać.
Pierwszą część bardzo słabo pamiętam, wydaje mi się, że była zabawna, a rola Macieja Stuhra całkiem niezła. W kontynuacji, nakręconej 25 lat później, też gra ten aktor, ale już ojca, którego syn Maciej (Maciej Musiał) pakuje się w problemy umawiając się z żoną potentata hazardowego. Oczywiście wpada w poważne kłopoty, wciągając w nie ojca, który sfrustrowany prowadzi komis samochodowy...
Film rozpoczyna się od rzezi ekipy francuskich naukowców, którzy badali życie rekinów. Kiedy próbowali pobrać próbki od jednego z oznaczonych rekinów, którego podmorską drogę śledzili, zostali zaatakowani. Zginęło kilku nurków, a szefowa ekipy Sophia (Bérénice Bejo) cudem przeżyła...
Mike Flanagan nakręcił już kilka naprawdę dobrych seriali dla Netflix, m.in. Nocna msza i Nawiedzony dom na wzgórzu. Tym razem opowiada tajemniczą historię rodu Usherów, którego młodzi członkowie zaczynają ginąć w tragicznych wypadkach.
Ishana Shyamalan to córka słynnego twórcy horrorów M. Nighta Shyamalana, z którym pracowała przy serialu Servant. Ciekawe, w którym kierunku pójdzie jej twórczość, ale The Watchers jest całkiem, całkiem niezły i bardzo mroczny. Trochę przypominający "Osadę" jej ojca.
Pamiętacie Riley z pierwszej części? Miała wówczas kilka lat i martwiła się przeprowadzką do nowego domu oraz zmianą szkoły. Jej emocjami zarządzał specjalny sztab - Radość, Smutek, Odraza, Gniew i inni. To było jednak dziewięć lat temu.
Właściwie mógłbym napisać, że to film mojej młodości, ale przecież w dniu premiery miałem zaledwie dwa lata. Kompletnie nie pamiętam, kiedy "Podróż za jeden uśmiech", nakręcony na podstawie powieści Adama Bahdaja obejrzałem, ale pewnie było to już w szkole podstawowej. A może później?
No ale cóż to nie dokument, żeby było wszystko w zgodzie z procedurami obowiązującymi w realnym świecie. Film opowiada o zabójstwie młodej kobiety (Zofia Jastrzębska), której ciało zostaje znalezione na trójmiejskiej plaży. Kobieta ma wycięte usta i istnieje podejrzenie, że zamordował ją mężczyzna, skazany za podobne zabójstwo, który niedawno opuścił więzienie.
Przez 90 procent widzów ten film zostałby potraktowany i oceniony jako mega chłam, ale dla pasjonatów tego typu kina, kina WTF, to tytuł kultowy. Zresztą ten tytuł obraz J. Michaela Muro zyskał dopiero po latach. Film w 1987 roku błyskawicznie zszedł z ekranów kinowych, trafiając na kasety VHS i po latach zyskując coraz większą popularność.
Właściwie trudno napisać o czym jest ten film. Mamy dwóch głównych bohaterów - Duży Ronnie (Michael St. Michaels) i jego syn Brayden (Sky Elobar) oprowadzają turystów pasjonujących się muzyką disco sprzed lat. Pokazują budynki i miejsca związane z tego typu zespołami. Już sam ich widok sprawia, że myślicie sobie - WTF!? No, przynajmniej ja tak pomyślałem. Podczas jednej z wycieczek Braydenem interesuje się turystka Janet (Elizabeth De Razzo). Mężczyzna i kobieta zaczynają się spotykać.
Mieszkający na Brooklynie Amanda (Julia Roberts) i jej mąż Clay (Ethan Hawke) wraz z dziećmi - Archiem (Charlie Evans) i Rose (Farrah Mackenzie) wynajmują na weekend luksusowy dom na Long Island.
Widzowie WTF (który jest "dzieckiem" głośnego festiwalu Splat) są już sami w sobie specyficzni, ale i ich mogła zadziwić spora widownia innego festiwalu, trwającego w tym samym miejscu - PPAF (POST PORN ARTS FEST „RESISTANCE. VISIBILITY. PLEASURE), ale taki jest urok warszawskiej Kinoteki, każdy znajdzie tutaj coś dla siebie, a i ja wypatrzyłem tam kilka ciekawie zapowiadających się pozycji.
Posty
Komentarze
