Główna bohaterka to psychiatra, doktor Rose Cotter (Sosie Bacon). Pewnego dnia do jej szpitala trafia młoda kobieta opowiadająca o swoich przerażających wizjach. Lekarka jej nie wierzy do momentu kiedy demonicznie uśmiechająca się Laura (Caitlin Stasey) nie zabija się. Wkrótce po tym wstrząśnięta Rose, która ma traumę z dzieciństwa po śmierci samobójczej matki, zauważa, że opowieści jej zmarłej tragicznie pacjentki najpewniej są prawdziwe... Lekarka rozpoczyna dramatyczną walkę o życie...
Warszawą wstrząsa seria makabrycznych zbrodni. Podczas pierwszego z nich doszło do aktu kanibalizmu, a było to dopiero preludium tego co się miało wydarzyć. Ofiarami tajemniczej grupy zabójców, którzy na miejscu zabójstwa pozostawiają narysowane litery, padają znane postacie: dziennikarka, polityczka, bankowiec, celebryta telewizyjny... Policjanci z wydziału zabójstw stołecznej policji próbują rozwikłać zagadkowe morderstwa.
Myślę, że gdybym trochę posiedział przy komputerze, to stworzyłbym efekty zdecydowanie lepsze niż ekipa Geoffa Meeda. Naprawdę tak kręciło się pewnie w latach 80., chociaż gdzie, raczej w 60.
Nie będę się rozpisywał na temat treści i wrażeń, bo zrobiłem to już przy okazji serialu. Film jest trochę lepszy od serialu, bardziej dynamiczny, trochę słabych scen zostało wyciętych. I jakoś bardziej wybrzmiała ostatnia scena, kiedy okazuje się, że przywódca białostockich nazioli - Roman (ciekawe, dlaczego akurat takie imię. Czyżby...?) zostaje namaszczony na wiceministra. Oglądając film jakoś poczułem, że to nie jest wcale takie niemożliwe...
Waldek jest nałogowym graczem komputerowym. Marzy o starcie w wielkim turnieju gamingowym, jednak tuż przed zapisami jeden z członków jego ekipy postanawia przejść do innej drużyny.
Początek rozczarowuje. Mamy ekipę filmową, która kręci niskobudżetowy horror o zombie. Reżyser (Romain Duris) jest nerwusem, który rozczarowany grą jednego z głównych bohaterów (Finnegan Oldfield) wali go w twarz. Chwilę później okazuje się, że w budynku pojawiają się prawdziwe zombiaki... Sytuacja staje się coraz bardziej poważna. Kolejni aktorzy tracą życie. A potem następuje nagły zwrot akcji i...
Początkowo zaskoczenie. Młoda kobieta Berka (Agnieszka Matan) dowiaduje się z sms, że jej ojciec (Jacek Poniedziałek) nie żyje. Jedzie do rodzinnego domu, gdzie na środku salonu leży prosta, drewniana trumna. Kiedy ją otwiera, mężczyzna wstaje... Okazuje się, że pogrążona w depresji, chowająca się pod masą ubrań dziewczyna ma wziąć udział w pewnym obrzędzie zorganizowanym przez eksperta Urzędu Miasta do spraw aktywizacji millenialsów (Robert Czebotar).
Akcja toczy się w latach 80., może 70. Filmowcy wynajmują dom i oddają się przyjemności kręcenia filmu. Oczywiście nie wszyscy są zadowoleni, okazuje się, że operatorka kamery zostaje aktorką, a jej przyjaciel będzie tym oburzony. Dodatkowo jeszcze mieszkająca obok starsza para także nie jest zadowolona z nowego sąsiedztwa, zwłaszcza, że starsza pani także chętnie by się oddała fizycznym uciechom, ale jej mąż obawia się seksu ze względu na swoje serce...
Jezusowi (David Pareja) i Marii (Estefanía de los Santos) rodzi się dziecko. Kobieta chciała potomka, ale jej partner chyba nie bardzo.
Po reklamach i pobieżnej lekturze opisów wyobrażałem sobie, że jest to pełna humoru walka dwóch przedsiębiorców pogrzebowych, toczona w małych miejscowościach - Bożej Woli i Złotowie.
Pewnego dnia u Louis (Camille Razat) pojawia się pacjent, który żąda od niej hipnozy. Theo (Olivier Barthelemy) tłumaczy, że tylko to mu pomaga ukoić ból. Psychiatra nie chce się zgodzić, ale ostatecznie mężczyzna wymusza na niej tę formę terapii. Tymczasem kolejni jej pacjenci zaczynają ginąć w tajemniczych okolicznościach.
Kiedy czytasz w internecie, że jakiś film kandyduje do tytułu horroru roku w Polsce, znajomi polecają, zwiastun robi wrażenie, to nic dziwnego, że, jako fan horrorów, postanawiasz wybrać się do kina. Po 3:00 wstałem by zdążyć na samolot, po 9:00 byłem w Warszawie, a przed 20:00 już siedziałem w kinie czekając na seans "Mów do mnie" (Talk to Me Australia, Wielka Brytania 2022). I nie zawiodłem się!
To się jednak rzadko zdarza. Środek tygodnia (ale przyznajmy, że to tania środa w tej sieci), a duża sala kina wypełniona niemal w 3/4. Sam załapałem się na piąty rząd, bo nie bardzo lubię siedzieć obok innych ludzi.
To szesnasta opowieść Jørna Liera Horsta o detektywie Wistingu. Tym razem przyjdzie uczestniczyć mu w międzynarodowym śledztwie dotyczącym zabójstwa w Hiszpanii młodej australijskiej turystki Ruby Thompson oraz zaginięcia Norweżki o pseudonimie Astreia, która bierze udział w internetowym śledztwie, którego uczestnicy próbują sami rozwikłać sprawę tajemniczego morderstwa, które łączą z wieloma innymi zbrodniami, podejrzewając, że sprawca jest seryjnym zabójcą.
Niestety książka "Noc skorpiona" (The Soul Stealer Rebis 2022) nie należy do najlepszych książek Mastertona. Ale też nie jest najgorsza. Tym razem pisarz zabiera nas w podróż po świecie filmu, którego gwiazdy - aktorzy, producenci, reżyserowie itd zyskują sławę składając ofiary demonowi indiańskiemu, który jest zainteresowany głównie kobietami.
No ale nie ma co narzekać. Teraz czwarty sezon walki z łupieżcą umysłów wciąga i pasjonuje. Trzymamy kciuki wierząc, że nasi bohaterowie, coraz starsi zresztą, zwyciężą, a przynajmniej przeżyją. Wiemy wreszcie kim jest łupieżca i skąd się wziął.
Marianna (Katarzyna Figura) to gorliwa katoliczka. Na chrzest jej wnuczka, nieślubnego, co w tej opowieści ważne, zjeżdża się do wioski, gdzie mieszka, cała, skłócona ze sobą rodzina. Niestety okazuje się, że chrztu może nie być, bo akurat w nocy Jaruzelski wprowadził stan wojenny. Kobieta, więc wyłącza radio i telewizor, a znajomemu księdzu (Andrzej Konopka) zabrania mówić rodzinie o decyzji komunistycznych władz.
Opowiedziana przez twórców filmu historia wciąga, jest ciekawa, ale trudno nie zauważyć, że oprócz olśniewających efektów, nie ma w niej nic szczególnego. Owszem Avatar numer dwa wciąga, ogląda się z przyjemnością, ale po pierwsze jest za długi (trwa ponad trzy godziny) i odnosiłem wrażenie, że niektóre sceny zdecydowanie przedłużane są, by pokazać efekty specjalne i możliwości technologiczne, jakie daje nam współczesna kinematografia.
Film "Orzeł. Ostatni patrol" Jacka Bławuta (Polska2022) opowiada historię ostatniego rejsu okrętu, który wypłynął 23 maja z brytyjskiego Rosyth i nigdy już do niego nie powrócił. 11 czerwca jednostka została uznana za zaginioną.
Niewykluczone, że znacie opowieść o Matyldzie z filmu o tym samym tytule. Tytułowa bohaterka ma beznadziejnych rodziców, ojciec - oszust, który próbuje sprzedać bułgarskiej mafii stare samochody i jej matka myśląca tylko o pieniądzach i swoim wyglądzie.
Młode małżeństwo z córką poznaje na wakacjach w Toskanii inne małżeństwo, z chorym synkiem. Znajomość szybko zacieśnia się i pary postanawiają się odwiedzić, mimo, że pochodzą z innych państw - Danii i Holandii. Bjørn (Morten Burian), Louise (Sidsel Siem Koch) i mała Agnes wyruszają więc do Holandii do leśnej chatki Patricka (Fedja van Huêt) i Karin (Karina Smulders) oraz ich syna.
Posty
Komentarze
