Wybrany epizod z życia Tadeusza Kościuszki – przygotowania do insurekcji i dramatyczna walka o dusze polskich chłopów – to strzał w dziesiątkę. Bez biograficznych oczywistości, bez pomników. "Kos” Pawła Maślona to kino niepokorne, momentami brutalne, świadomie brudne. Ma w sobie coś z westernu, coś z moralitetu i coś z… Tarantino na słowiańskiej glebie. Tylko że zamiast zemsty – mamy bunt. I pytanie o prawdę.
O tym zresztą świetnie mówi Bartek Makowski w podcaście "Prawda czasu, prawda ekranu”, analizując, co w "Kosie” jest faktem, a co filmową interpretacją. Ten odcinek to obowiązkowy komentarz do seansu: link do odcinka. Bo "Kos” pyta nie tylko o wolność, ale też o opowieść. Kto ją snuje i dlaczego?
Aktorzy – palce lizać. Jacek Braciak w roli Kościuszki – nieoczywisty, znużony rewolucjonista z traumą i ideą. Bartosz Bielenia i Robert Więckiewicz grają ogniem i cieniem – nie zdradzę szczegółów, ale ich postacie robią wrażenie! Dodatkowy plus: nie są tylko "postaciami historycznymi”. Są ludźmi z krwi i błota.
Muzyka? Celna i nieinwazyjna. Zdjęcia? Piękne i mroczne. Przywodzą na myśl najlepsze sceny z "Wołynia” Smarzowskiego i fragmenty z "Idy” Pawlikowskiego – surowe, zimne, poruszające. Montaż trzyma tempo, zwłaszcza w drugiej połowie, gdy film nabiera rozpędu i nie odpuszcza aż do samego końca.
Na Horrorowisku pisałem już o polskich filmach historycznych, które mają więcej klimatu niż prawdy, ale "Kos” trafia w idealny balans. Jeśli po "Kamieniach na szaniec” czułeś niedosyt, a "Legiony” cię znużyły, "Kos” da ci to, czego szukasz – uczciwe kino historyczne, które nie straszy szkolnym banałem.
To nie tylko film o przeszłości. To mocny głos w sprawie teraźniejszości.
Posty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz