„Plan lotu” (Flightplan USA 2005) opowiada historię Kyle Pratt (Jodie Foster – jak zwykle przekonująca, z odrobiną nerwowego błysku w oku znanego z „Milczenia owiec”), inżynierki lotniczej, która po śmierci męża wraca z córką z Berlina do Nowego Jorku. Podczas lotu dziewczynka znika – a załoga, pasażerowie i nawet dokumenty zdają się sugerować, że nigdy jej tam nie było. Rozpoczyna się psychologiczna gra z widzem: czy Kyle naprawdę traci kontakt z rzeczywistością, czy też na pokładzie samolotu wydarza się coś bardzo złego?
Fabuła balansuje między intymnym dramatem a paranoicznym thrillerem z politycznym podtekstem. Nawiązania do lęków Ameryki początku XXI wieku (film miał premierę cztery lata po 11 września) są subtelne, ale obecne – np. w postaci stereotypowego podejrzanego pasażera z Bliskiego Wschodu.
Schwentke nie popada jednak w tanie efekciarstwo. Kamera (Florian Ballhaus) operuje ciasnymi kadrami, podkreślając duszną atmosferę. Scenografia nowoczesnego samolotu to przykład znakomitego projektowania – chłodna, korporacyjna przestrzeń rodem z futurystycznego katalogu Airbusa staje się labiryntem zagadek.
Muzyka Jamesa Hornera (ten od „Titanica” i „Karmazynowego przypływu”) robi swoje – podbija napięcie, ale nie krzyczy. To raczej puls niż perkusja.
Obsada drugoplanowa – Sean Bean jako kapitan samolotu (wreszcie w filmie, gdzie nie ginie!) oraz Peter Sarsgaard jako funkcjonariusz bezpieczeństwa – dobrze uzupełniają psychologiczną rozgrywkę, choć scenariusz nie daje im zbyt wielu możliwości popisów aktorskich. To Foster prowadzi cały spektakl.
„Plan lotu” to solidny thriller z klasą – trochę jakby Hitchcock wsiadł do Dreamlinera. Nie jest to arcydzieło, ale na pewno film, który trzyma w napięciu, zadaje ciekawe pytania i daje popis jednej aktorki. Jeśli lubisz historie, w których granica między rzeczywistością a obłędem rozmywa się na wysokości 10 tysięcy metrów – obejrzyj koniecznie.
Posty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz