Największą siłą Dzikości jest przyroda. Yosemite nie jest tu tylko tłem – to żywioł, który oddycha razem z bohaterami. Monumentalne skały, rwące potoki, poranna mgła unosząca się nad doliną – każdy kadr jest jak zdjęcie z albumu, który nie potrzebuje podpisów. Kamera kocha tę naturę i pokazuje ją z czułością, której nie widuje się często w serialach. To właśnie ta dzikość – surowa, czasem obojętna wobec ludzkich dramatów – tworzy klimat, którego nie da się podrobić.
Oglądając ten serial (wyprodukowany przez Netflix), przypomniałem sobie mój tegoroczny pobyt w parku narodowym. Ten sam zapach wilgotnej ziemi, to samo poczucie, że człowiek jest tu tylko gościem, a każde drzewo ma swoją historię. Dzikość znakomicie oddaje to wrażenie – że przyroda potrafi być zarówno schronieniem, jak i wyrokiem.
Owszem, fabuła bywa przewidywalna. Niektóre wątki są znane z setek innych produkcji: samotny bohater z traumą, partnerka z przeszłością, sekret ukryty w lesie. Ale siła emocji i kapitalna rola Bany sprawiają, że łatwo to wybaczyć. Finał zaskakuje, nawet jeśli po drodze pojawiają się momenty lekkiego przestoju.
To serial, który najlepiej oglądać wieczorem – z wyłączonym światłem, w ciszy, kiedy w tle słychać tylko własny oddech. Bo Dzikość nie jest tylko o zbrodni. To film o człowieku wobec natury. O tym, że prawda nie zawsze leży na powierzchni. I że czasem największym odkryciem jest milczenie.
Dla mnie – 7 na 10. Ale to jedna z tych siódemek, które zostają w pamięci.
Posty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz