Pasikowski w wydaniu młodzieżowym — eksperyment, który nie wytrzymał próby czasu

Władysław Pasikowski po sukcesach Psów i Psów 2 postanowił w 1996 roku zejść z posterunku i wejść do liceum. Słodko-gorzki (Polska 2996) miał być filmem o emocjach, pierwszych miłościach i rozczarowaniach. Miał być czymś w rodzaju polskiego "Beverly Hills 90210", tylko z większą dawką polskiego smutku i papierosów. Niestety, po latach ten eksperyment nie tylko nie broni się - on zwyczajnie się zestarzał.

O ile Pasikowski w kinie sensacyjnym potrafił jak nikt mówić o męskim świecie, lojalności i zdradzie, o tyle w szkolnych ławkach stracił głos. Słodko-gorzki to film o młodych ludziach, w którym ani młodość, ani emocje nie brzmią prawdziwie. Dialogi, które w latach 90. mogły uchodzić za buntownicze, dziś trącą pretensjonalnością.

Jak Kamienie rzucone na szaniec...

Świetna książka i niezły film. Muszę przyznać, że przez kilka lat miałem opory żeby zobaczyć "Kamienie na szaniec" (Polska 2014) Roberta Glińskiego, mając w pamięci świetną powieść Aleksandra Kamińskiego. To historia trzech młodych mężczyzn, żołnierzy Szarych Szeregów i słynnej Akcji pod Arsenałem.

Mieszkam teraz niedaleko od domu, w którym wpadł Janek Bytnar "Rudy". Na każdym kroku na Starym Mokotowie jest mnóstwo tablic i pomników upamiętniających ofiary II wojny światowej. Ten temat jest mi zresztą bardzo bliski od lat, już w podstawówce interesowałem się historią, szczególnie współczesną, a więc między innymi II wojną światową.