Pasikowski w wydaniu młodzieżowym — eksperyment, który nie wytrzymał próby czasu

Władysław Pasikowski po sukcesach Psów i Psów 2 postanowił w 1996 roku zejść z posterunku i wejść do liceum. Słodko-gorzki (Polska 2996) miał być filmem o emocjach, pierwszych miłościach i rozczarowaniach. Miał być czymś w rodzaju polskiego "Beverly Hills 90210", tylko z większą dawką polskiego smutku i papierosów. Niestety, po latach ten eksperyment nie tylko nie broni się - on zwyczajnie się zestarzał.

O ile Pasikowski w kinie sensacyjnym potrafił jak nikt mówić o męskim świecie, lojalności i zdradzie, o tyle w szkolnych ławkach stracił głos. Słodko-gorzki to film o młodych ludziach, w którym ani młodość, ani emocje nie brzmią prawdziwie. Dialogi, które w latach 90. mogły uchodzić za buntownicze, dziś trącą pretensjonalnością.

"Lęk pierwotny": gdy prawda staje się narzędziem zbrodni

Są thrillery, które ogląda się jak telewizyjne procesy sądowe — z zaciekawieniem, ale bez emocji. I są takie, po których długo nie można dojść do siebie. "Lęk pierwotny" (USA 1996) Gregory’ego Hoblita należy zdecydowanie do tej drugiej kategorii. To film, który przypomniał widzom, że kino prawnicze potrafi być nie tylko inteligentne, ale i niebezpiecznie wciągające.

Richard Gere — w roli adwokata Martina Vaila — pokazuje tu najlepsze, co ma w repertuarze: chłód, urok i moralne rozdarcie. Vail to gwiazda chicagowskiej palestry, cyniczny obrońca, który lubi błyszczeć w mediach.

"Tajna broń”: Gdyby testosteron miał twarz, wyglądałby jak John Travolta w skórzanej kurtce

Są filmy, które nie starzeją się dlatego, że nie próbowały być mądrzejsze, niż były. Broken Arrow to dokładnie ten przypadek. Zrealizowany w 1996 roku, wyreżyserowany przez Johna Woo (tego samego, który później zrobił Mission: Impossible II i wcześniej – niezapomniane hongkońskie strzelanki z Chow Yun-Fatem), film to czysta, pulsująca adrenalina. Nikt nie próbował tu udawać, że chodzi o cokolwiek więcej niż: wybuchy, samoloty, broń jądrową, helikoptery i faceta, który mówi rzeczy w stylu „nie mogę uwierzyć, że zabrałeś mi bombę!”

O czym jest ten film? Czyli fabuła w stylu „złapał Kozak Tatarzyna”

Głośne cykle horrorów: Krzyk

Pamiętam, że pierwszy seans Krzyku (Scream USA 1996) zrobił na mnie duże wrażenie. Później jednak podobnych filmów powstawało wiele, a kolejne części były coraz słabsze. Teraz jednak postanowiłem sobie przypomnieć, czy ta produkcja słynnego, nieżyjącego już reżysera - Wesa Cravena była dobra, czy raczej tak tylko ją sobie wyobrażam. 

I trzeba przyznać, że pamięć nie zawodziła. Film jest naprawdę bardzo dobry i nic dziwnego, że przeszedł do historii kina grozy, chociaż późniejsze parodie nie pomagają. Czasami nie pamiętasz, czy w pamięci ci utkwiły sceny z oryginału czy przeróbki. 

Kultowe filmy sensacyjne: Twierdza

Twierdza (The Rock USA 1996) to jeden z moich ulubionych filmów sensacyjnych. Reżyser Michael Bay zatrudnił do opowieści o amerykańskich żołnierzach biorących zakładników w muzeum Alcatraz dwóch świetnych aktorów - Nicolasa Cage i Seana Connery. 

Przeciwko władzom amerykańskim buntuje się legendarny dowódca z Wietnamu - generał Hummel (Ed Harris). Nie zgadza się on z wieloma sytuacjami sprzed lat, w których amerykańscy komandosi wysyłani do różnych części świata, zostali pozostawiani samym sobie, a po ich śmierci nie mogli liczyć na pogrzeb wojskowy, a ich rodziny na odszkodowania.

Gry uliczne: dziennikarskie śledztwo ws. śmierci Stanisława Pyjasa

To jeden z moich ulubionych filmów. Gry uliczne Krzysztofa Krauzego (Polska 1996) staram się oglądać zawsze jak jest w telewizji. Opowiada o dziennikarzu, który stara się odkryć sprawców zabójstwa młodego opozycjonisty, studenta Stanisława Pyjasa. 

Ciało Stanisława Pyjasa zostało odkryte 7 maja 1977 roku w jednej z kamienic przy ulicy Szewskiej w Krakowie. Oficjalna wersja mówiła o upadku ze schodów pijanego studenta. Jego przyjaciele i krewni twierdzili jednak, że opozycjonista został pobity i zrzucony ze schodów. Sprawcą jego śmierci miał być były bokser wynajęty przez SB, który sam szybko zginął w niewyjaśnionych okolicznościach.

Filmy katastroficzne sprzed lat: Twister!

Takich filmów katastroficznych, jak kilkanaście lat temu już się niestety nie kręci. Takich, gdzie nie tylko chodzi o efekty specjalne, ale też o fabułę, która wciąga i każe kibicować głównym bohaterom aż do finału, zwykle szczęśliwego. Takimi filmami były właśnie Twister (USA 1996), Dzień zagłady, Góra Dantego,  2012, Wulkan, Armageddon, czy Pojutrze. 

Twister to opowieść o łowcach burz, którzy chcą stworzyć skuteczniejszy system wykrywania i informowania o tornadach. System, który pozwoli ludziom na ratowanie swojego życia. Jo Harding (Helen Hunt) straciła w dzieciństwie ojca, który został porwany przez tornado, gdy ratował rodzinę.

Dzień niepodległości. Archaiczne kino SF, ale ogląda się!

Dzień niepodległości (Independence Day USA 1996) oglądałem pierwszy raz w latach 90. i wtedy bardzo mi się podobał. Później nie było okazji na powtórkę, a ostatnio Syn chciał obejrzeć coś fajnego, w telewizji akurat było i zdecydowaliśmy się na seans. 

Opowieść o kosmitach atakujących Ziemię i ludziach desperacko jej broniących bardzo się Filipowi spodobała, mnie trochę mniej, ale także, chociaż, trudno było nie zauważyć, że film jest już bardzo archaiczny. Jednak na rok 1996 była to naprawdę imponująca superprodukcja, która robiła wielkie wrażenie.

Od zmierzchu do świtu. Pozycja obowiązkowa!

Kto nie widział tego kultowego horroru (From Dusk Till Dawn USA, Meksyk 1996) powinien natychmiast nadrobić zaległości. Film Roberta Rodrigueza ze scenariuszem Quentina Tarantino i świetnymi aktorami w rolach głównych powala! I nic się nie starzeje. Opowieść o tajemniczej knajpie gdzieś w Meksyku i bandytach, którzy porwali rodzinę podróżującą camperem dalej świetnie bawi!

Kto nie zna Rodrigueza (Grindhouse, Oni, Sin City: Miasto grzechu, Sin City: Damulka warta grzechu, Maczeta, El Mariachi) i Tarantinto (Wściekłe psy, Pulp Fiction, Sin City: Miasto grzechu, Grindhouse: Death Proof, Kill Bill 1,2, Bękarty wojny) ręce w górę. Nie widzę!