Z reportażami Darka mam jeden problem. Są na tyle poruszające, że nie dałem rady przeczytać więcej niż jednego dziennie. Co prawda większość z nich czytałem wcześniej w internecie, ale jakoś czytanie "w papierze" robi na mnie znacznie większe wrażenie. I tu każdy musiałem przeżyć na swój sposób, zrozumieć, dlaczego młody sportowiec, zniszczony kontuzjami popełnia samobójstwo, albo niepełnosprawna zawodniczka poddaje się eutanazji. Koszmarne historie, które wbijają w ziemię. Czasami czułem fizyczny ból czytając kolejny reportaż.
Recenzje horrorów, filmów SF, katastroficznych, ale też innych, które oglądam. Chwalę i ostro krytykuję. Bez żadnych skrupułów!
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą wydawnictwo SQN. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą wydawnictwo SQN. Pokaż wszystkie posty
wtorek, 4 lipca 2023
Zbiór świetnych reportaży Dariusza Farona "Życie nie kończy się na mecie"
Dariusz Faron to, moim zdaniem, obecnie jeden z najlepszych polskich reportażystów. Specjalizuje się w tematyce sportowej i ona właśnie dominuje w jego książce "Życie nie kończy się na mecie" wydanej w tym roku przez Wydawnictwo SQN.
piątek, 8 stycznia 2021
Na tylnym siedzeniu z Rahimem
Książka dla miłośników twórczości Rahima, znanego między innymi z zespołów Paktofonika i Pokahontaz, ale także dla tych, którzy chcą się dowiedzieć, jak się rodził w Polsce hip hop. Ponieważ od zawsze słuchałem Paktofoniki, bardzo mnie ucieszyło, że wydawnictwo SQN wydało w 2020 roku książkę "Rahim. Ludzie z tylnego siedzenia" sygnowaną przez Sebastiana Salberta czyli Rahima i Przemysława Corso.
Za bardzo rozpisywać się nie będę. To szybkie czytadło, jak ktoś się zaweźmie to przeczyta jednego dnia. Szczególnie ciekawe są te historie dotyczące patologii które można było spotkać w latach 90. na hip hopowej scenie.
Etykiety:
2020,
Fokus,
hip hop,
Jestem Bogiem,
literatura,
muzyka,
Paktofonika,
Paweł Sito,
PFK,
Pokahontaz,
Przemysław Corso,
Rahim,
Sebastian Salbert,
wydawnictwo SQN
Subskrybuj:
Posty (Atom)
Popularne posty
Szukaj na tym blogu
Archiwum bloga
-
▼
2025
(54)
-
▼
czerwca
(6)
- Najbardziej osobista apokalipsa. 28 lat później ja...
- „Wielkie żarcie”: Czy naprawdę musimy patrzeć, jak...
- "Trash Humpers”: manifest obrzydliwości i bezsensu
- Od Endgame do rozczarowania. Co poszło nie tak z K...
- Rytuał: Al Pacino jako egzorcysta. "Takich egzorcy...
- Air Force One – klasyka kina akcji z lat 90.
-
▼
czerwca
(6)
-
►
2024
(134)
- ► października (12)
-
►
2023
(180)
- ► października (19)
-
►
2022
(148)
- ► października (12)
-
►
2021
(206)
- ► października (14)
-
►
2020
(228)
- ► października (12)
-
►
2019
(169)
- ► października (17)
-
►
2018
(145)
- ► października (14)
-
►
2017
(55)
- ► października (3)
-
►
2016
(88)
- ► października (10)
-
►
2015
(18)
- ► października (5)
-
►
2014
(16)
- ► października (1)
-
►
2013
(53)
- ► października (6)
-
►
2012
(54)
- ► października (3)
-
►
2011
(70)
- ► października (5)
-
►
2010
(37)
- ► października (2)
-
►
2009
(130)
- ► października (17)
-
►
2008
(174)
- ► października (26)