„Wielkie żarcie”: Czy naprawdę musimy patrzeć, jak świat się obżera aż do śmierci?

Obejrzałem wczoraj Wielkie żarcie (La Grande Bouffe Włochy, Francja 1973) na festiwalu WTF w Kinotece. Po seansie wyszedłem z sali z uczuciem przytłoczenia. Ten film się nie ogląda. Ten film się znosi. Dźwiga. Przeżuwa. A potem zostaje z nami długo, jak gorycz w ustach po czymś zepsutym, co jednak samemu się wybrało z lodówki.

"Trash Humpers”: manifest obrzydliwości i bezsensu

Wyszedłem z sali z poczuciem zmarnowanego czasu i wątpliwością: po co ktoś robi takie filmy? I kto – z własnej woli – chce to oglądać?

"Trash Humpers" (USA, Wielka Brytania 2009) w reżyserii Harmony'ego Korine’a to 78 minut czegoś, co przypomina porzuconą taśmę VHS znalezioną za śmietnikiem. Tyle że niestety ktoś postanowił ją jeszcze odtworzyć na dużym ekranie. W jednym z moich ulubionych kin - Kinotece. Zamiast fabuły – powtarzalne obrazy. Zamiast bohaterów – ludzie w maskach starych dziadów, tarzający się po śmieciach, kopulujący z kubłami, drzewami i mamroczący niezrozumiałe teksty. Trudno to nawet nazwać prowokacją, bo prowokacja – choćby najbardziej obrzydliwa – musi mieć jakiś cel. Tutaj jest tylko pustka. Chyba, że jej nie zrozumiałem...

Od Endgame do rozczarowania. Co poszło nie tak z Kapitanem Ameryką?

Oglądałem „Kapitan Ameryka: Nowy Wspaniały Świat” (Captain America: Brave New World USA 2025) i choć fabuła zgrywa się z dzisiejszym światem – oskarżenia, manipulacje, rządowe spiski – to całość sama w sobie pozostawia spory niedosyt. Film Juliusa Onaha jest sprawnym, ale powierzchownym blockbusterem, który więcej mówi o ograniczeniach MCU niż o samym nowym Kapitanie.

Anthony Mackie wciela się w Sama Wilsona z zaangażowaniem i w autentyczny sposób odziedzicza po Steve’ie Rogersie steroid obywatelstwa. Jego Kapitan to człowiek rozdarty – paradoksalnie mały i wielki w jednym – i w takich momentach da się z nim zidentyfikować.

Rytuał: Al Pacino jako egzorcysta. "Takich egzorcystów nam trzeba"

Już w piątek 13 czerwca premiera nowego horroru z Alem Pacino. Miałem okazję uczestniczyć w pokazie prasowym zorganizowanym przez Kino Świat i powiem Wam, że to kawał solidnego kina grozy. Rytuał (The Ritual USA 2025) opowiada nam historię opętania w latach 20. XX wieku w USA 45-letniej kobiety (Abigail Cowen) i odprawionym na niej egzorcyzmie. 

Nie jest to kolejny horror o opętaniu w stylu tańszych produkcji z uniwersum "Obecności". "Rytuał" to film poważny, refleksyjny i zaskakująco skromnie opowiedziany, jak na produkcję z 85-letnim już Alem Pacino w głównej roli. I dobrze, bo właśnie ta powściągliwość daje mu siłę.

Air Force One – klasyka kina akcji z lat 90.

W 1997 roku w amerykańskim kinie nie obowiązywały jeszcze ironia ani relatywizm. Prezydent Stanów Zjednoczonych był wtedy ucieleśnieniem odwagi, honoru i siły, a nie starannie zarządzanym produktem marketingowym. W filmie Air Force One (USA, Niemcy 1997), wyreżyserowanym przez Wolfganga Petersena – autora znakomitego „Okrętu” – prezydent James Marshall, grany przez Harrisona Forda, nie tylko nie boi się terroryzmu, ale sam bierze z nim bezpośrednią walkę, dosłownie wręcz – pięściami. 

"Kryminalni” sezon 6 – bez fajerwerków

Szósty sezon "Kryminalnych” (Polska 2007) nie zaskakuje – i całe szczęście. Ten serial od początku nie udaje, że jest czymś innym, akcja toczy się w polskich realiach: osadzonych mocno w warszawskiej codzienności, gdzie glina ma twardą szczękę, a zbrodnia rzadko jest efektowna, za to prawie zawsze banalna w genezie.

Samolot, Foster i teoria spiskowa. Latający Hitchcock XXI wieku

Nie jest łatwo nakręcić klaustrofobiczny thriller rozgrywający się niemal w całości na pokładzie samolotu, a jednak Robert Schwentke udowadnia, że przy odpowiednio emocjonującym scenariuszu nawet pasażerski Airbus A474 może stać się sceną dramatu godną Hitchcocka.

„Plan lotu” (Flightplan USA 2005) opowiada historię Kyle Pratt (Jodie Foster – jak zwykle przekonująca, z odrobiną nerwowego błysku w oku znanego z „Milczenia owiec”), inżynierki lotniczej, która po śmierci męża wraca z córką z Berlina do Nowego Jorku. Podczas lotu dziewczynka znika – a załoga, pasażerowie i nawet dokumenty zdają się sugerować, że nigdy jej tam nie było.

"Karmazynowy przypływ” – nuklearna szachownica z muzyką Hans Zimmera

W czasach, gdy widmo wojny nuklearnej znów nie jest tylko wspomnieniem zimnowojennej gorączki, a rosyjska agresja na Ukrainę wprowadza świat na pole minowe geopolitycznych napięć, film Tony’ego Scotta z 1995 roku nabiera niepokojąco aktualnego znaczenia. "Karmazynowy przypływ” (Crimson Tide USA) nie tylko nie zestarzał się – dziś może uderzyć mocniej niż w dniu premiery.

Zarys fabuły jest niemal klasyczny dla kina lat 90.: amerykański okręt podwodny klasy Ohio – USS Alabama – otrzymuje sprzeczne sygnały w trakcie misji na Pacyfiku. Otrzymuje informacje, z których wynika, że może zostać zmuszony do odpalenia rakiet nuklearnych.

Kryminalni uderzają po raz piąty!

Piąty sezon „Kryminalnych”  (Polska 2006) – flagowego serialu TVN z początku lat dwutysięcznych – to moment, w którym policyjna praca zaczyna się zazębiać z osobistymi dramatami bohaterów. Bardziej wyraźny jest nacisk na psychologię postaci, co w tamtych czasach (i w telewizji ogólnodostępnej) nie było oczywistością.

Inside Man: słaby sequel bez Denzela Washingtona

"Inside Man: Most Wanted” (USA 2019) to sequel, który nie powinien powstać – przynajmniej nie w takiej formie. Pierwszy "Inside Man” z 2006 roku, reżyserowany przez Spike’a Lee, był rasowym thrillerem z brawurową rolą Denzela Washingtona i twistem godnym najlepszych kryminałów. Druga część? Zamiast rozwinąć ten potencjał, dostarcza coś na kształt telewizyjnego spin-offu, który raczej powinien lecieć późnym wieczorem na TV Puls, a nie debiutować jako film pełnometrażowy.

"Szklana pułapka” – czyli jak Bruce Willis został bohaterem, na jakiego nie zasługiwaliśmy, ale jakiego potrzebowaliśmy

Pamiętam dobrze ten moment – kaseta VHS z wypożyczalni, opakowanie już nieco sfatygowane, ale z tą ikoniczną okładką: połowa twarzy Bruce’a Willisa i płonący wieżowiec Nakatomi Plaza. Miałem wtedy ciarki. I choć od tamtej chwili minęło sporo czasu, "Szklana pułapka” (Die Hard, USA 1988) wciąż działa na mnie jak kubeł lodowatej adrenaliny – tylko że dziś z większym sentymentem i świadomością, jak bardzo ten film zmienił kino akcji.

Na pierwszy rzut oka to prosta historia: nowojorski gliniarz, John McClane, przyjeżdża do Los Angeles, by odwiedzić żonę.

Commando: testosteron, VHS i złote czasy kina akcji

Nie będę udawał obiektywizmu. "Commando” (USA 1985) to jeden z tych filmów, które ukształtowały mój gust, zanim w ogóle wiedziałem, co to jest kino gatunkowe. Pamiętam go z kaset VHS – wypożyczanych, przegrywanych, kupowanych. To był rytuał. I Arnold był jego kapłanem!

"Commando” to kino akcji w najczystszej postaci – nieskażone ironią, pozbawione autotematycznego mrugania okiem, które tak często psuje współczesne "powroty do lat 80.”. Reżyser Mark L. Lester nie bawi się w subtelności. Zamiast tego serwuje 90 minut czystego testosteronu: pościgi, wybuchy, strzelaniny i Arnolda w szczytowej formie.

Troma znów szokuje: Toksyczny Mściciel 4 w Kinotece

Wczorajszy wieczór w warszawskiej Kinotece to była prawdziwa jazda bez trzymanki! Cykl "Najlepsze z Najgorszych” wrócił z przytupem, a ja miałem (nie)przyjemność zanurzyć się w toksycznym szaleństwie "Obywatela Toxie: Toksycznego Mściciela 4” (Citizen Toxie: The Toxic Avenger IV USA 2000). Seans otworzyła Monika ze Splat!FilmFest, która mimo choroby dała z siebie wszystko, wprowadzając nas w świat Tromy z pasją i humorem. Szacun, Monika, ale pamiętaj - zdrowie najważniejsze.

1917: Piękna opowieść o bohaterstwie w czasie wojny

Nieczęsto zdarza mi się oglądać filmy w samolocie i jeszcze rzadziej – zapomnieć, że jestem nad oceanem. A jednak 1917 ( USA, Wielka Brytania, Indie, Hiszpania, Kanada 2019) Sama Mendesa zrobił całkowicie mnie pochłonął. Oglądałem go w trakcie lotu do Nowego Jorku i przez dwie godziny nie istniało nic poza tym, co działo się na ekranie.

To nie jest klasyczny film wojenny. Nie chodzi w nim o wielkie bitwy ani o ideologię. Chodzi o bieg – dosłownie i metaforycznie. Dwóch młodych brytyjskich żołnierzy zostaje wysłanych z misją dostarczenia wiadomości, która może ocalić setki istnień. I to, co robi Mendes z tą prostą fabułą, to mistrzostwo świata.

"Spytaj milicjanta". Punkowa opowieść z lat 80. Krzyśka Grabowskiego

"Spytaj milicjanta” Krzysztofa Grabowskiego, perkusisty Dezertera, to powieść, którą przeczytałem lecąc do Nowego Jorku. Jako fan punka i klimatów lat 80., miałem wobec niej spore oczekiwania, bo kto jak nie Krzysiek Grabowski, który sam grał w kapeli punkowej w latach 80., odda ducha tamtych czasów? Książka jest niezła, choć nie powala na kolana. 

Fabuła książki (Antena Krzyku Unc. 2025) kręci się wokół młodych ludzi w 1984 roku, którzy zakładają zespół punkowy Pokuta.

Czwarty sezon Kryminalnych: Doskonały Tryptyk Śląski!

Kiedy w 2004 roku Kryminalni debiutowali w TVN, poczuliśmy powiew świeżości w polskim serialu kryminalnym. Zawada, Brodecki i Storosz, czyli tercet z warszawskiego Wydziału Kryminalnego, szybko zdobyli serca widzów. Czwarty sezon, emitowany w 2006 roku, to jednak moment, w którym serial musiał udowodnić, że nie osiada na laurach. I wiecie co? Jest jak z dobrym wegetariańskim kebabem – wciąż smakuje, ale czasem czujesz, że pikantnego sosu mogłoby być więcej. Czy Tryptyk Śląski i reszta odcinków czwartego sezonu to pierwsza liga polskiego kryminału, czy tylko odcinanie kuponów?  

Dzień zero: political fiction z Robertem de Niro w roli głównej

"Dzień zero” (Zero Day USA 2025), nowy miniserial Netflix, to political fiction z Robertem De Niro w roli głównej. Jako fan gatunku, oczekuję od takich produkcji nie tylko intrygi, ale i głębokiego spojrzenia na mechanizmy władzy i moralne dylematy. Czy serial spełnia te oczekiwania? Częściowo... ale robi dobre wrażenie!

Akcja rzuca nas w USA sparaliżowane cyberatakiem. Systemy komputerowe padają, kraj tonie w chaosie, a były prezydent George Mullen (Robert de Niro) zostaje powołany, by znaleźć sprawców.

Mroczny Tryptyk Śląski

Jako fan serialu „Kryminalni” i miłośnik mrocznych kryminałów, z przyjemnością wróciłem do czwartego sezonu, a konkretnie do tryptyku "Misja Śląska” (odcinki 41-43). Ta trzyodcinkowa historia, znana też jako "Tryptyk Śląski” (Polska 2006), to dla mnie majstersztyk – ponura, gęsta od emocji opowieść, która wciąga od pierwszej minuty i nie puszcza aż do finału. 

Igor Brudny wraca w "Zarazie"

Wróciłem do Igora Brudnego po dłuższej przerwie – nie powiem, trochę się stęskniłem za tym twardym gliną z Warszawy, który zawsze pakuje się w kłopoty większe, niż ktokolwiek mógłby przewidzieć. Zaraza, czwarty tom serii Przemysława Piotrowskiego, trafił w moje ręce po tym, jak "Cherub" zostawił mnie z mieszanymi uczuciami – niby mocne zakończenie trylogii, ale coś mi tam zgrzytało. No i co? Powiem Wam, że "Zaraza" (Wydawnictwo Czarna Owca 2021)  mnie zaskoczyła. W pozytywnym sensie. Ale po kolei.

Po "Piętnie" byłem zachwycony – ten mrok, brutalność i zagadka, która wciągała jak bagno (nomen omen, patrząc na późniejszy tom).

Kryminalni sezon trzeci

Trzeci sezon "Kryminalnych" (Polska 2005) to dla mnie, jako fana polskich seriali, kawał solidnej roboty, choć nie powiem, żeby mnie zachwycił. Dwa pierwsze sezony oglądałem tylko z synem – to był nasz rytuał, wspólne wieczory z komisarzem Zawadą i spółką. Teraz oglądamy już całą rodziną: ja, żona, córka i syn. 13 odcinków, warszawski klimat, kryminalne zagadki. Trzyma poziom, ale nie wbija w fotel. 

Małpa z bębenkiem, czyli krwawy kabaret Perkinsa

Kiedy usłyszałem, że Osgood Perkins bierze na warsztat opowiadanie Stephena Kinga, byłem zaintrygowany. Po świetnym, niepokojącym Kodzie zła, zastanawiałem się, co tym razem zaserwuje nam ten reżyser. "Małpa" (The Monkey USA 2025) okazała się jednak zupełnie inną bestią – i to dosłownie. Jeśli spodziewacie się typowego kingowskiego horroru, pełnego mroku, napięcia i egzystencjalnej grozy, to możecie być zaskoczeni. Ja byłem – ale w pozytywnym sensie. 

Fabuła jest prosta, wręcz archetypiczna: bliźniacy Hal i Bill (obaj grani przez Theo Jamesa) znajdują na strychu zabawkową małpę z bębenkiem, która należała do ich ojca...

Koszmar z ulicy Wiązowej. Mój pierwszy raz na ekranie kina!

W poniedziałek wybrałem się do warszawskiej Kinoteki, miejsca, które jak mało które w tym mieście (poza Iluzjonem) oddycha kinem w starym, dobrym stylu. I co? Zasiadłem w fotelu, zgasły światła, a na ekranie pojawił się "Koszmar z ulicy Wiązów" – ten pierwszy, klasyczny, z 1984 roku, w reżyserii Wesa Cravena. I powiem wam jedno: to jest film, który się nie starzeje! 

Już od pierwszych minut czuć, że Craven wiedział, co robi. Ta historia o Freddym Kruegerze, spalonym mordercy w czerwono-zielonym swetrze i z rękawicą, która tnie jak brzytwa, to nie jest zwykły slasher. To coś więcej – senny koszmar, który wciąga jak bagno.

Tomek Sawyer w kolorze: przygoda bez cienia rasizmu

Film "Przygody Tomka Sawyera" w reżyserii Normana Tauroga, wyprodukowany w 1938 roku przez Davida O. Selznicka, to pierwsza kolorowa ekranizacja klasycznej powieści Marka Twaina z 1876. Jako miłośnik literatury i kina, z entuzjazmem zasiadłem z synem do seansu, by sprawdzić, jak ta hollywoodzka produkcja oddaje ducha książki i czy podejmuje trudniejsze tematy, takie jak wątki rasistowskie, obecne w oryginale. Wynik? 

Film dość wiernie oddaje kluczowe momenty fabuły powieści. Mamy tu niesfornego Tomka (w tej roli Tommy Kelly), który mieszka w małym miasteczku nad Missisipi, pod opieką ciotki Polly.

Przesmyk - świetny polski serial szpiegowski

Ten serial to prawdziwa petarda! Nie jakieś tam pitu-pitu, tylko mocna, szpiegowska jazda bez trzymanki, która wciąga do ostatniego odcinka. Jeśli lubicie dobre thrillery polityczne, gdzie napięcie trzyma za gardło to "Przesmyk” (Polska 2025) jest dla Was. 

Różowe Pelikany – Obrzydliwość, która przyciąga tłumy

"Różowe Pelikany” (Pink Flamingos USA 1972) Johna Watersa to nie jest film, który ogląda się dla relaksu. To doświadczenie – brudne, wulgarne, momentami odpychające, a jednak przyciągające jak magnes. Sala kinowa warszawskiego Iluzjonu pękała w szwach, a atmosfera była elektryzująca. Skąd ten fenomen? O tym za chwilę, ale najpierw kilka słów o samym filmie i tym, co działo się na ekranie.

Seans otworzył Jakub Demiańczuk, krytyk filmowy, którego wstęp był jak strzał w dziesiątkę. Zamiast akademickiego wykładu o kinie undergroundowym, dostaliśmy soczystą opowieść o tym, jak Waters łamał tabu lat 70., tworząc dzieło, które jednocześnie szokuje i bawi...

"Cannibal Holocaust" – Obrzydliwość pod płaszczykiem sztuki

Ruggero Deodato, twórca Cannibal Holocaust (Włochy 1980), chciał zszokować. I udało mu się. Ten film (polski tytuł Nadzy i rozszarpani), uznawany za jeden z najbardziej kontrowersyjnych w historii kina, przekracza granice dobrego smaku, moralności i ludzkiej przyzwoitości. To nie jest dzieło, które prowokuje do refleksji nad naturą człowieka czy mediami – to brutalna, nihilistyczna jatka, która zostawia widza z poczuciem wstydu za samo jej oglądanie.

Klasyka polskiego kryminału: Kryminalni sezon 2

Drugi sezon Kryminalnych wylądował na antenie TVN w marcu 2005 roku i trzeba przyznać, że był to w tamtych latach jeden z tych seriali, które pokazywały, że w Polsce potrafimy robić kryminały bez kompleksów. 13 odcinków, zamknięte historie, warszawskie ulice i ekipa z Mokotowa – brzmi jak recepta na sukces, ale czy na pewno? 

Kryminalni wyróżniają się m.in. dobrą obsadą i ciekawymi głównymi bohaterami. Marek Włodarczyk jako komisarz Zawada to taki typ, który zawsze wie, co powiedzieć i jak zamknąć sprawę – solidny, ale momentami zbyt przewidywalny. Maciej Zakościelny w roli Brodeckiego i Magdalena Schejbal jako Storosz próbują wnieść trochę świeżości – on gra młodego wilczka, ona ambitną policjantkę z pazurem. Ich duet działa, choć czasem chemia między nimi pachnie bardziej scenariuszem niż prawdziwym życiem. Reszta zespołu? Statyści z odznakami – są, bo muszą być. 

"Weź moją duszę" Yrsy Sigurdardóttir

Yrsa Sigurdardóttir najwyraźniej chciała stworzyć kolejny mroczny islandzki thriller, ale "Weź moją duszę" (Muza 2008) bardziej przypomina długi, zimny spacer po islandzkim wybrzeżu – niby coś się dzieje, ale głównie wieje nudą. 

Thora, prawniczka o osobowości równie ekscytującej co zeszłoroczny śnieg, wpada w wir zagadki morderstw w nadmorskim spa, które rzekomo nawiedzają duchy. Brzmi obiecująco? Może... W praktyce dostajemy rozwleczoną, nudną i naiwną fabułę, gdzie napięcie ginie szybciej niż turysta w islandzkiej mgle. 

Najlepsze z Najgorszych: Szybciej, koteczku! Zabij! Zabij!

Kiedy w 1965 roku Russ Meyer kręcił "Szybciej, koteczku! Zabij! Zabij!”, pewnie nie spodziewał się, że jego niskobudżetowa odyseja o trzech wściekłych tancerkach go-go stanie się kultowym klasykiem, który przyciąga tłumy do kina. Tak było wczoraj podczas dwóch jednoczesnych seansów z cyklu "Najlepsze z najgorszych" w warszawskiej Kinotece.

Russ Meyer to były kamerzysta wojenny i fotograf Playboya, który miał nosa do tego, co podnieca i szokuje. I choć jego film z budżetem 45 tysięcy dolarów nie podbił wówczas kin, to z czasem obrósł legendą.

Ponure Wzgórze Psów. Nowy serial na podstawie prozy Jakuba Żulczyka

Koszmarny jest ten serial, od początku do samego końca wszystko co się dzieje jest złe, nie ma we "Wzgórzu psów" (Polska 2025) pozytywnych bohaterów. Wszyscy są źli i źle muszą skończyć. Męczący fizycznie serial, ale bardzo wciągający. I ja szczerze mówiąc nie zauważyłem problemów z dźwiękiem, a jestem na tym punkcie wyczulony!

Kiedy wreszcie usiadłem do oglądania "Wzgórza psów", wyprodukowanego przez Netflix, na podstawie powieści Jakuba Żulczyka, nie spodziewałem się, że serial tak bardzo mnie pochłonie. I jednocześnie zmęczy. Nie zrozumcie mnie źle: to zmęczenie wynikało z fizycznego niemal odczuwania ciężaru, jaki ta historia ze sobą niesie. Serial wcisnął mnie w fotel, przyspieszył tętno i nie pozwolił oderwać oczu od ekranu. To nie jest lekka rozrywka na wieczór – to podróż w głąb mroku, która wymaga od widza pełnego zaangażowania, ale w zamian daje coś wyjątkowego. 

Diabeł kontra gangsterzy

Lubię takie filmy. Nie będę ukrywał polskie produkcje sensacyjne, thrillery, horrory itd - wszystko to staram się oglądać i zawsze podchodzę do nich z nadzieją. Tak było też w przypadku "Diabła" (Polska 2024). Chciałem już iść na ten film do kina, ale jakoś nie wyszło.

Film opowiada o weteranie elitarnej jednostki GROM Maksie (Eryk Lubos), który po latach służby wraz z psem zaszywa się gdzieś na odludzi. Po śmierci ojca wraca jednak do rodzinnych Tarnowskich Gór na pogrzeb. Szybko okazuje się, że miasteczko, w którym się wychował, stało się areną wojny gangów – skorumpowani notable i lokalni gangsterzy walczą o wpływy, a Maks, wspierany przez dawną dowódczynię (Aleksandra Popławska), zostaje wciągnięty w wir przemocy. Brzmi to jak klasyczna historia "samotnego wilka" w stylu kina lat 80. czy 90. Ale twórcy filmu chyba nie do końca są przekonani, że o to im chodzi. 

Nieudana gra w windzie

Zapowiedź wydała mi się na tyle ciekawa, że mimo, iż od dawna nie widziałem żadnego horroru, postanowiłem zobaczyć akurat "Elevator Game" (USA 2023). Gra w windę – rytuał mający przenosić śmiałków do innego wymiaru – brzmi jak idealny punkt wyjścia dla klimatycznego, niepokojącego filmu grozy. Świetnej miejskiej legendy...

Film opowiada o grupie nieudacznych youtuberów prowadzących program "Koszmar z ulicy Wyzwań”. Ich najnowszym pomysłem jest sprawdzenie, czy viralowa gra w windę rzeczywiście działa. Podpowiada im ją tajemniczy fan gry Ryan (Gino Anania), który zgłasza się do pomocy ekipie. Początkowo patrzą na to niechętnie, ale problemy ze sponsorem, który grozi rezygnacją, decydują się na ten pomysł.

Gra o tron sezon 2

Po niemal pięciu latach zdecydowałem się na obejrzenie drugiego sezonu świetnego serialu "Gry o tron" (USA, Wielka Brytania 2012). Adaptacja sagi George’a R.R. Martina robi naprawdę wrażenie. Po w miarę spokojnym, wprowadzającym pierwszym sezonie, twórcy – David Benioff i D.B. Weiss – przyspieszają tempo, rozkręcają wojnę pięciu królów i dając nam to, co w "Pieśni lodu i ognia" najlepsze: polityczne szachy, zdrady i brutalną nieprzewidywalność.

Fabuła drugiego sezonu, oparta na "Starciu królów", koncentruje się na rozpadzie królestwa po śmierci Roberta Baratheona. Joffrey (Jack Gleeson) zasiada na Żelaznym Tronie, ale jego władza jest równie krucha, co jego charakter.

"Władca Pierścieni: Dwie Wieże" – epicka kontynuacja, która nie zwalnia tempa

Peter Jackson w drugiej części swojej monumentalnej adaptacji tolkienowskiego arcydzieła udowadnia, że potrafi nie tylko udźwignąć ciężar oczekiwań, ale i wznieść się na wyżyny kinematograficznej maestrii. "Dwie Wieże" (The Lord of the Rings: The Two Towers USA, Nowa Zelandia 2002) zachwycają rozmachem, efektami specjalnymi i wzbudzają emocje, zapewne nie tylko wśród fanów kultowej trylogii fantasy.

Uroczysta premiera "100 dni do matury". Młodość, chaos, czerwony dywan i moje dzieciaki...

Środowa uroczysta premiera "100 dni do matury" w Cinema City Bemowo była jak zderzenie dwóch światów – influencerskiego luzu i filmowego rozmachu. Towarzyszyły mi moje dzieciaki, które, zwłaszcza Córka, od tygodni nie mówiły o niczym innym, tylko o tym, że Świeży, HiHania i Mortalcio w końcu wskoczą na wielki ekran. Raczej nie siedzę w tych klimatach, ale dzięki uprzejmości Pawła, udało mi się zdobyć wejściówki i ruszyć z dzieciakami na podbój influencerskiego światka.

Starocie do poczytania: Brian Callison "Obłęd na pokładzie"

Tę książkę czytałem pierwszy raz pewnie prawie 35 lat temu, kiedy nakładem Amberu trafiła do księgarń. Te czasy to był prawdziwy raj dla miłośników literatury grozy. Kolejne oficyny publikowały na wygłodzonym polskim rynku kolejnych autorów i setki tytułów. Niestety w mojej kolekcji (a kupowałem wszystko) mało co zostało, ale ostatnio w jednym z punktów, gdzie można wymieniać się książkami znalazłem "Obłęd na pokładzie" Briana Callisona, wydany w 1991 roku przez Amber. 

Klasyczne kino nowej przygody - Wielka draka w chińskiej dzielnicy

Były czasy kiedy John Carpenter był jednym z moich ulubionych twórców filmowych, a Kurt Russel jednym z najciekawszych aktorów. To były lata 80., kiedy poznawałem amerykańskie kino czerpiąc garściami z pirackich kaset wideo wymienianych pod wrocławskim Pałacykiem, a później wypożyczanych (już w latach 90.) z legalnych wypożyczalni. Ostatnio miałem okazję zobaczyć (na Disney Plus) wspaniały film "Wielka draka w chińskiej dzielnicy" (USA 1986).

Powrót Znachora

Klasycznego "Znachora" kątem oka oglądałem wiele razy, jednak nie angażując się zbytnio w oglądanie i przeżywanie opowieści o profesorze Wilczurze, który traci pamięć po napadzie i żyje skromnie na wsi. Nie ciągnęło mnie też więc by zobaczyć nową wersję "Znachora" (Polska 2023), w reżyserii Michała Gazdy, z Leszkiem Lichotą w roli głównej. 

Ostatecznie jednak skusiłem się i muszę przyznać, że jest to naprawdę bardzo dobra produkcja. Daje dużo emocji i wzruszeń. Bardzo dobrze nakręcona, z dobrymi rolami aktorskimi,  Reżyser podjął się nie lada wyzwania, próbując przełożyć na język współczesnego kina klasykę polskiej literatury autorstwa Tadeusza Dołęgi-Mostowicza i klasyczny film. I muszę przyznać, że udało mu się to znakomicie.

Zdarzyło się Pewnego razu na krajowej jedynce

Dziwny to serial. Początek wydawał mi się fatalny, jednak w trzecim odcinku mocno się wkręciłem w oglądanie "Pewnego razu na krajowej jedynce" (Polska 2022), dostępnego na Netflix. 

Film opowiada historię czwórki ludzi, przypadkowo połączonych podróżą jednym samochodem do Cieszyna. Ojciec (Juliusz Chrząstowski) jedzie z córką (Maja Wolska) do Czech na zabieg aborcyjny, Towarzyszy im Wojtek (Michał Sikorski), który jedzie na spotkanie z dziewczyną, przed którą udaje włoskiego filmowca oraz porzucona przez narzeczonego Klara (Anna Ilczuk), która wraca do rodzinnego domu.

Dobre polskie seriale: Kibic

Niestety od samego początku serialu Kibic (Polska 2025), wyprodukowanego przez Netflix, można się spodziewać, że ta historia nie będzie miała happy endu. I chociaż co prawda ja lubię mroczne produkcje, to jednak polskie seriale coraz częściej dołują. Ale nie mniej "Kibic" to jeden z lepszych polskich seriali ostatnich miesięcy. 

Główny bohater serialu, tytułowy Kibic to 17-letni Kuba (b. dobra rola Grzegorza Palkowskiego), fanatyk klubu piłkarskiego Gladius, podobnie zresztą jak jego ojciec Michał, nazywany Kocurem (Karol Pocheć). Chłopak wychowany jest według kibolskich zasad, policji się nie donosi, klub się szanuje, za innych kiboli umiera...

Klasyka współczesnego polskiego serialu kryminalnego: Kryminalni

Zawsze dobrze wspominałem wyprodukowany przez TVN serial Kryminalni z udziałem Marka Włodarczyka, Maćka Zakościelnego i Magdy Schejbal. Kiedy więc uznałem, że Syn kroczy złą drogą oglądając szmirowate parakryminały z Polsatu i innych stacji postanowiłem zapoznać Go z klasyką. Zaczęliśmy od pierwszego sezonu Kryminalnych (Polska 2004). 

Niestety wspomnienia nie przełożyły się na rzeczywistość i serial wydaje mi się bardziej przaśny niż pamiętałem, ale jednak kilka odcinków z przyjemnością obejrzałem.

Przewrotny thriller "Strange Darling"

Pan goni panią, a może odwrotnie?! Naprawdę warto obejrzeć przewrotny film "Strange Darling" (USA 2023) J.T. Mollnera. Robi wrażenie i warto zobaczyć! 

"Strange Darling" to film, który od samego początku apeluje: "Nie czytaj recenzji, obejrzyj!" Ale skoro już to czytasz, pozwól, że spróbuję nakreślić obraz tego thrillera bez zdradzania zbyt wiele. J.T. Mollner reżyseruje z pasją, która przypomina złote lata Tarantino. Film jest kręcony na taśmie 35mm, co nadaje mu unikalną, surową estetykę

Film jest podzielony na sześć rozdziałów, które nie są przedstawione w kolejności chronologicznej (jako pierwszą oglądamy część trzecią), co dodaje tajemniczości i zmusza widza do ciągłej aktualizacji dostarczanych informacji.

Klasyczne horrory powracają. Nowa wersja Nosferatu!

Jeden z pierwszych seansów "Nosferatu" (USA, Czechy, Wielka Brytania 2024) w warszawskiej Kinotece zapełnił niemal w całości widownię. I o ile nie lubię tłumów w kinie a atmosfera przed filmem nie nastrajała optymizmem to muszę przyznać, że najnowszą produkcję Roberta Eggersa (Czarownica. Bajka ludowa z Nowej Anglii) widzowie obejrzeli niemal w kompletniej ciszy. Reżyser i scenarzysta wraca do korzeni gotyckiego horroru...

Twórcom filmu udało się stworzyć świetną, gotycką atmosferę, jaką pamiętamy chociażby z klasycznego horroru "Nosferatu wampir" Wernera Herzoga z 1979 roku,...

Filmy z Nicolasem Cage: Tuż po zmroku

Mnóstwo powstaje nowych filmów z Nicolasem Cage i zacząłem się zastanawiać, czy nie ma jakiś kłopotów finansowych. Ale z drugiej strony gra w naprawdę dobrych, niekomercyjnych produkcjach typu "Surfer" więc może jednak nie. Może dobrze bawią Go występy w filmach typu "Tuż po zmroku" (Arcadian Irlandia, USA, Kanada 2024). 

"Tuż po zmroku" to kolejna, z modnych ostatnio, postapokaliptycznych opowieści o tym, co może się wydarzyć na Ziemi, gdy nastąpi (jakaś) katastrofa. Tym razem ludzkość zostaje wyniszczona, a władzę przejmują koszmarnie wyglądające dzikie istoty, wychodzące na powierzchnię ziemi dopiero po zmroku.

Szadź nadchodzi po raz trzeci

Kolejna porcja dobrej rozrywki. Co prawda przygody seryjnego zabójcy Piotra Wolnickiego (Maciej Stuhr) są coraz mniej prawdopodobne, ale tocząca się w pięknych realiach Dolnego Śląska akcja przyciąga uwagę do samego końca. 

Szadź 3 (Polska 2022) kontynuuje zdarzenia z poprzednich sezonów. Wolnicki ukrywa się gdzieś w lesie na Dolnym Śląsku, Agnieszka Polkowska (Aleksandra Popławska), zostaje wywalona z policji i pracuje jako prywatny detektyw. Dalej jednak ogarnięta jest obsesją seryjnego mordercy. Sprawdza doniesienia o zabitych młodych kobietach i próbuje połączyć je z mordercą.

Szkoda czasu: Jak ukradłem 100 milionów

Niestety dalej, i nic dziwnego, bo statystycznie to normalne, w polskiej kinematografii, trafiają się wyjątkowe gnioty. Takim niewartym oglądania filmem jest produkcja Jak ukradłem 100 milionów (Polska 2024) Michała Węgrzyna (Gierek, Krime Story - Love story, Proceder). 

Listy do M. uderzają po raz czwarty!

I tak dotrwałem do czwartej części cyklu "Listy do M.", ale nie wiem czy nie będzie to ostatnia część, bo po pozostałych współoglądających nie widzę ochoty na kontynuacje. Baa, Syn dał się namówić na zobaczenie pierwszego sezonu serialu "Kryminalni". 

Pokrótce - film "Listy do M. 4" (Polska 2020) na pewno jest lepszy od poprzedniej części. Dalej jednak nie ma w nim świeżości, jest mało śmieszny, irytuje w niektórych momentach (szczególnie wkurza wrzaskliwe filmowe małżeństwo Piotra Adamczyka i Agnieszki Dygant), pokazuje też "Polskę bogatą", co może drażnić przeciętnych oglądaczy, ale być może w tym ostatnim przypadku nie mam racji. 

Kino familijne: Mufasa: Król Lew

Fajnie jest mieć dzieci, bo oprócz wszystkich innych zalet, można chodzić sobie do kina, na filmy, na które inaczej pewnie bym się nie wybrał. Tym razem z Alą obejrzeliśmy świetną produkcję "Mufasa: Król Lew" ( Mufasa: The Lion King USA 2024). 

Ponieważ moja 10-latka nigdy nie widziała filmu w systemie ScreenX, postanowiłem ją zabrać na taki seans. Początkowo zachwycona, szybko jednak Ala zauważyła, że dodatkowe sceny wyświetlane na bocznych ścianach niewiele wnoszą. A do każdego biletu trzeba sporo dopłacić. No ale przynajmniej wie już jak to wygląda. Następnym razem wybierzemy się na tradycyjny seans 2D.

Polskie gnioty: List do M. 3

Kilka dni temu pisałem w jakich okolicznościach zostałem przymuszony do oglądania cyklu"Listy do M.". Po drugiej części, przyszedł czas na koszmarną część trzecią. Brrrrr. nie polecam nikomu "Listów do M. 3" (Polska 2017). 

Właściwie nie ma sensu pisać o fabule tej produkcji. Część filmu w reżyserii Tomasza Koneckiego, co praktycznie nigdy mi się nie zdarza przesiedziałem grając w diamenty i dodatkowo jeszcze udając przed dzieciakami, że mam odłożony telefon, co sam od nich wymagam podczas rodzinnych seansów. Co za hipokryzja. Brrrr....

Nowy film Clinta Eastwooda: Przysięgły nr 2

Te nazwiska gwarantują dobry film. Clint Eastwood jako reżyser i Jonathan Abrams jako scenarzysta. Oboje stworzyli wciągającą produkcję, thriller sądowy "Przysięgły nr 2" (Juror #2 USA 2024), dostępny na platformie MAX. 

Ten film mógłby zaskakiwać, ale niemal od początku wiemy, kto jest sprawcą śmiertelnego potrącenia kobiety. oskarżony o brutalne zabójstwo jest niewinny, a jeden z przysięgłych Justin Kemp (Nicholas Hoult) - wybrany z numerem dwa (stąd tytuł filmu) szybko uświadamia sobie, że to najpewniej on potrącił pewnego dnia w ulewny wieczór idącą poboczem kobietę, a nie jak wcześniej myślał jakieś zwierzę.

Nie warte oglądania: Listy do M. 2

Jak wiecie, jestem wielkim fanem polskich produkcji. Nie tylko kryminałów, thrillerów, horrorów i produkcji historycznych, ale także komedii i romansów. Na pierwszą część "Listów do M." zabrałem nawet Żonę do kina. Ale kontynuacje tego filmu niestety kompletnie mi nie pasują...

Dzieciaki wpadły na pomysł żeby w okresie świąteczno-noworocznym zrobić sobie maraton filmów z cyklu "Listy do M.". Pierwszą, widzianą już część, odpuściłem, zwłaszcza, że pracowałem, ale kolejnych trudno mi było uniknąć...