W schronie działa specjalna ekipa medyczna, która bada złapane żywe trupy poszukując pacjenta zero. Korzystają z pomocy żołnierza, który potrafi się porozumiewać z zombiakami. Sam został zarażony, ale, z nieznanych przyczyn nie przemienił się. Teraz wypytuje żywe trupy o pacjenta zero.
Młoda kobieta, która rozstała się z mężem, musi zaopiekować się córką. Nie wie, że akurat tego dnia w pracy, do której zabiera dziewczynkę przyjdzie jej się zmierzyć z dziesiątkami żywych trupów. Atak, jak zwykle w takich sytuacjach, następuje niespodziewanie. Jedyną nadzieją są tytułowe 32 sekundy.
Film studia The Asylum, który wyreżyserował Jude Gerard Prest, zawiera czarno-białe, rzekomo odkryte archiwalne nagrania wideo i audio z egzorcyzmów. Szczególnie duże wrażenie robią nagrania audio, zwłaszcza, że dziewczyna (Nicole Muller) mówi po niemiecki, a czasami tylko po angielsku. Według tego co mówią księża-egzorcyści - opętały ją cztery demony, w tym Adolfa Hitlera.
Muszę przyznać, że klimat polskiego Wiedźmina podoba mi się o wiele bardziej, niż produkcja Netflixa, której oglądanie zakończyłem po pierwszym sezonie (ale kto wie może jeszcze do niego wrócę). Wszystko jednak psują te gumowe potwory, których nie da się oglądać bez głośnego rechotu albo poczucia mocnego zażenowania. Naprawdę aż tak chyba z polskimi efektami specjalnymi nie było w 2002 roku, chociaż to przecież już ponad 20 lat temu.
Dwunastka nieznających się ludzi budzi się na łące. Nie wiedzą skąd się tam wzięli, ani co mają zrobić. Szybko jednak okazuje się, że ktoś urządza na nich polowanie. Padają pierwsze strzały, a oni sami znajdują w wielkiej, drewnianej skrzyni arsenał broni. Zaczynają uciekać i padają pierwsze ofiary.
Reżyserem filmu Tsunami Zombie (Zombie Tidal Wave USA 2019) jest Anthony C. Ferrante, twórca m.in. pięciu części Sharknado, parodii mnóstwa filmów o rekinach i nie tylko. Było nawet śmiesznie, przynajmniej przez 2-3 odcinki. Potem już się nieco męczyłem. Jednak z nadzieją włączałem Tsunami Zombie. No niestety rozczarowanie było dość duże.
Muszę przyznać, że czytałem o wiele lepsze książki tego pisarza, ta jakoś ni podpasowała mi samą tematyką. Mordujące insekty to jakoś nie do końca moja bajka. A jeszcze bardziej szalony właściciel międzynarodowego koncernu, który próbuje za pomocą owadów doprowadzić do końca świata, a raczej końca ludzkości.
Nasi bohaterowie znowu będą walczyli o przetrwanie. Tym razem przyjdzie się im zmierzyć z armią dysponującą Boskim Grzmotem. Ten Boski Grzmot to bomby stworzone przez widzące dzieci dla niewidzącej armii. Mają być wykorzystane przeciwko ludowi rządzonemu przez królową Maghrę (Hera Hilmar - Zabójcze maszyny).
Daphnee (Géraldine Martineau) boi się jednak, że jej narzeczony stanie się głównym daniem w rodzinnym domu i dlatego postanawia oficjalnie zabrać ze sobą do rodziców kolegę. Nie wie jednak, że jej narzeczony - Karim (Moustafa Benaibout) ukrywa się w bagażniku samochodu, podejrzewając kobietę o zdradę!
Filmik Gisèle Kérozène został nakręcony w 1988 ma więc swoje lata i technicznie odstaje od późniejszych produkcji. Opowiada o pewnej czarownicy - Giesele, która kradnie tajemniczą figurkę. W pogoń za nią na miotłach ruszają trzy inne czarownice. Akcja toczy się między nowoczesnymi budynkami, a ścigający i uciekająca wykorzystują wszystkie możliwe nowinki techniczne by osiągnąć swój cel.
Młodzi ludzie, spędzają czas gdzieś pośrodku niczego. Ich romantyczna wyprawa, na którą wybrali się pod namiot doprowadza jednak do tragedii. Podczas robienia sobie selfi wypada im kij do wspinaczki i zabija świstaka. Inne świstaki nie zamierzają pozostawić takiej zbrodni bez kary.
Książka zaczyna się od opisu seksu ojca z 20-letnią córką, która za jego namową prostytuuje się żeby mieć pieniądze dla nich na narkotyki. Wszystkiemu przygląda się żona mężczyzny. Rozwścieczona zabija męża i córkę, a następnie...
Reżyserem i współscenarzystą (wraz z Mirellą Zaradkiewicz) jest Bartosz M. Kowalski, znany do tej pory z filmów: W lesie dziś nie zaśnie nikt, W lesie dziś nie zaśnie nikt 2, Krwawe zacisze, Plac zabaw). Tym razem jednak zamiast krwawego slashera, jak rok i dwa lata temu, proponuje nam klimatyczne kino satanistyczne, znowu bardzo dobrze zrobione, z fajną fabuła, które naprawdę robi wrażenie, z końcówką, która mnie zaskoczyła, bo spodziewałem się zupełnie innej.
Znowu lektura tej książki była błyskawiczna, książki Cobena są bowiem mniej lub bardziej dobre, ale zawsze wciągają i czyta się je bardzo szybko, od niektórych wręcz trudno się oderwać. Ale ta taka nie była. Pomijając główny wątek, poszukiwań przez Wilda rodziców, do którego wykorzystywane są internetowe platformy badające kody DNA i porównujące je ze swoimi bazami, bardzo ciekawy jest wątek dotyczący organizacji Bumerang, która zajmuje się zwalczaniem, a raczej karaniem za hejt w internecie.
Czy tak rzeczywiście było, nie wiem, ale serial Władca Pierścieni: Pierścienie Władzy (The Lord of the Rings: The Rings of Power USA 2022) na pewno robi wielkie wrażenie. Przynajmniej na mnie.
Zaczęło się od pomocy przy budowie ołtarza na Dia des Muertos w Kinotece. Filip, który jest wolontariuszem w swojej szkole wraz z siostrą Alą trafił tam, by pomagać (oczywiście okazało się, że najwięcej robiliśmy z Żoną, ale dzieciaki także dzielnie dawały radę (na zdjęciu znajdziecie gotowy ołtarz).
Do tego filmu można podejść na dwa sposoby, albo narzekać, że jest pełen absurdów, kompletnie nieprawdopodobny i narzekać, albo wręcz przerwać, albo po prostu z tą świadomością dobrze się bawić. Ja się znalazłem gdzieś pośrodku, kibicując bohaterom, ale też zerkając jednym okiem na Twittera...
Posty
Komentarze
