Główny bohater to Manel (Francisco Ortiz), młody mężczyzna, który od roku jest w żałobie po śmierci żony. Jak to w takich filmach zawsze jest - pewnego dnia świat dowiaduje się o zagrożeniu tajemniczym wirusem. Jest on coraz bliżej i bliżej, aż ostatecznie miasteczko, w którym żyje Manel zostaje ewakuowane, a on sam, ostrzeżony przez siostrę (Marta Poveda), której mąż jest wojskowym, ukrywa się w domu.
Sprawcami napadu był jeden z pracowników ochrony oraz dwóch jego przyjaciół. Śledztwo w tej sprawie zostaje zlecone byłemu oficerowi MO, negatywnie zweryfikowanemu po 1989 za prześladowanie działaczy opozycji.
Na francuskiej prowincji dochodzi do serii zaginięć dzieci. Na miejsce zostaje wysłany oficer żandarmerii, który ma rozwikłać sprawę porwań. Tymczasem w dniu, w którym przyjeżdża do pewnego miasteczka, dochodzi tam do bardzo brutalnej zbrodni. Małżonkowie zabijają się i zjadają wzajemnie, zadając sobie po kilkadziesiąt ran. Kolejnego dnia właściciel zakładu drzewnego nabija się na wielką mechaniczną piłę. W obu przypadkach giną komputery ofiar.
Zagubieni w czasie, jak się możecie domyślić to historia o podróżach w czasie. Ale nietypowych. Główna bohaterka Agnes (Alice Lowe) ma zawsze pecha.
Początkowo do kina wybierałem się w sobotę, ale nie wyszło, więc już w niedzielę musiało się udać. W ostatniej chwili docieram do warszawskiego Iluzjonu, patrzę a przed salą wielka kolejka. Kurczę - myślę - biletów już pewnie nie będzie. Ale podbiegam do kasy, proszę o wejściówkę i jest! Kieruję się do kolejki, ale Pani z kasy woła - ten film gramy w tej mniejszej. I tu zdziwienie, ale też zadowolenie, bo bardzo lubię "Małą czarną".
Właściwie co do fabuły nie ma się co rozpisywać, wszystko streściłem w pierwszych czterech zdaniach. Oczywiście trudno też uznać, że napisanie czegokolwiek będzie spoilerowaniem, bo w takich filmach akcja przebiega w zasadzie zwykle tak samo, z większymi lub mniejszymi niespodziankami, a czasami nawet bez nich, według utartego od lat schematu. Czy coś w tym filmie może zaskoczyć?
W środowisku punkowym słuchanie KSU to obciach, niestety ich nagrania z ostatnich 20-30 lat nie są dobre, właściwie zespół przestał nagrywać dobrą muzę na początku lat 90. XX wieku. Ale nie można docenić ich dokonań z lat 80. kiedy to granie muzyki punkowej było naprawdę wyzwaniem, a komunistyczne władze zwalczały wszelkie inności, niż te obowiązujące w PRL.
Substancja szczególnie się spodoba fanom gatunku body horror, choć myślę, że wiele osób będzie zaskoczonych w jakim kierunku będzie zmierzać ta produkcja.
Serial Susanne Bier i Jenny Lamii opowiada o planowanym ślubie w pewnej amerykańskiej rodzinie. W dniu uroczystości, o poranku wielkiej, luksusowej posiadłości w Nantucket zostaje znalezione ciało przyjaciółki panny młodej Amelii (Eve Hewson). Szybko okazuje się, że młoda kobieta zostaje zamordowana. Rozpoczyna się śledztwo, które ma doprowadzić do odkrycia kto odpowiada za zabójstwo.
Jan Bitner był synem Niemki i sowieckiego sołdata, który zgwałcił kobietę. Nie wie, że został adoptowany i wychowują go przybrani rodzice. Dopiero po śmierci matki dowiaduje się, że dzieciństwo spędził w domu dziecka. Próbuje dojść prawdy, ale komunistyczne władze uniemożliwiają mu wyjazd z Polski, by poznał swoją prawdziwą matkę, mieszkającą w Strasburgu. Nie robią tego bez powodu. Zamiast Bitnera wysłali bowiem za granicę swojego agenta...
Gangsterskie porachunki na Dolnym Śląsku są mi akurat bardzo dobrze znane, bo pracowałem jako dziennikarz śledczy w tym regonie od 1991 do 2010. Przez wiele lat zamachy bombowe, strzelaniny, tajemnicze zabójstwa i zaginięcia były na porządku dziennym. Słynna strzelanina podczas ucieczki z sądu w Jeleniej Górze to najlepszy chyba przykład...
Nie będę powtarzał w nieskończoność, że bez Ripley (Sigourney Weave) nie da się prawdziwego Obcego zrobić, no ale trzeba oswoić się z myślą, że wielcy bohaterowie sprzed czterech dekad odchodzą, bo muszą odejść. Tym razem bohaterami są młodzi ludzie, robotnicy, który marzą o wyrwaniu się z ciężkiej pracy na odległej od Ziemi planecie.
Spora grupa nie za bardzo lubiących się krewnych zostaje zaproszona przez zmarłego rzekomo wuja, aby rozliczyć spadek. Okazuje się jednak, że stryj żyje, co prawda przez chwilę, bo ostatecznie umiera, a na jego krewnych czeka rozwiązanie szeregu zagadek, by zyskać spadek w postaci patentów.
Początek filmu i konsternacja - to nie jest film szerokoekranowy? Tak jak kiedyś będziemy oglądać w kwadracie 4:3? Tak jest jednak przez chwile kiedy oglądamy pierwsze spotkanie przyszłej agentki FBI Lee Harker (Maika Monroe) z Longlegsem (Nicolas Cage).
Ojciec (Josh Hartnett) z córką (Ariel Donoghue) wybierają się na koncert wielkiej gwiazdy muzycznej Lady Raven (Saleka Shyamalan). Już pierwsze sceny mogą nas zaskoczyć, bo stadion na którym piosenkarka ma wystąpić jest obstawiony przez uzbrojonych policjantów, jest SPAT, snajperzy, a szybko też dołącza do nich FBI, z doświadczoną profilerką (Hayley Mills).
Film Jana De Bonta z 1996 roku oglądałem kilkanaście razy i bardzo mi się podobał. Dlatego z pewnym niepokojem podchodziłem do produkcji Lee Isaaca Chunga, bojąc się rozczarowania. Ale na szczęście niepotrzebnie. Bardzo dobra produkcja, z dobrymi efektami, zbyt wiele nie różniąca się od pierwowzoru. Podobna fabuła, dwie rywalizujące ze sobą ekipy badające tornada. Główna bohatera to Kate Cooper (Daisy Edgar-Jones), młoda kobieta, której kilka lat wcześniej troje przyjaciół zginęło podczas badania wielkiego tornada.
Posty
Komentarze
