Trudno się jednak było zabrać do oglądania "Szadzi" (Polska 2020), ze świadomością, że do dystrybucji trafił właśnie ostatni, czwarty sezon. Wiadomo więc było, że pierwszy sezon nie będzie zamkniętą opowieścią, skoro w czwartej części dalej gra Maciej Stuhr.
Serial opowiada o seryjnym zabójcy (Maciej Stuhr), który na co dzień jest wykładowcą w jednej z opolskich uczelni. Jego ofiary to młode kobiety.
Czasami lubię sięgać po klasykę. Planetę małp (Planet of the Apes USA 1968) pamiętałem z dzieciństwa, pewnie oglądałem ją w telewizji gdzieś w latach 80., a może później na wideo? Trudno mi sobie przypomnieć. Liczne platformy streamingowe dają teraz możliwość sięgnięcia do archiwów kinowych i obejrzenie takich staroci jak ten. I nierzadko okazuje się, że są one lepsze od współczesnych produkcji.
Zygmunt Kowal (świetna rola Mariana Dziędziela) w latach 80. przewodził strajkowi górników w swojej kopalni. Interweniowało ZOMO, zabijając kilku protestujących (historia oparta na tragicznych wydarzeniach w kopalni Wujek). Po latach (są lata 90.)) rozpoczyna się kolejny proces w tej sprawie. Niespodziewanie pojawia się informacja, że Kowal, który wraz z synem zajmuje się sprowadzaniem używanej odzieży z zagranicy, był tajnym współpracownikiem służby bezpieczeństwa.
Ten film to niemal horror. Kilka scen naprawdę zrobiło na mnie spore wrażenie. Oczywiście fabuła jest zapewne wszystkim znana. Paskudny bogacz, który nienawidzi ludzi i świąt zostaje odwiedzony wigilijnej nocy przez trzy duchy, które pokazują mu przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. A ta nie jest za ciekawa...
Główny bohater to Manel (Francisco Ortiz), młody mężczyzna, który od roku jest w żałobie po śmierci żony. Jak to w takich filmach zawsze jest - pewnego dnia świat dowiaduje się o zagrożeniu tajemniczym wirusem. Jest on coraz bliżej i bliżej, aż ostatecznie miasteczko, w którym żyje Manel zostaje ewakuowane, a on sam, ostrzeżony przez siostrę (Marta Poveda), której mąż jest wojskowym, ukrywa się w domu.
Od początku wydaje się nam, że ten serial nie może się źle skończyć. Kłopoty, w które pakuje się Gwiazda (Piotr Witkowski) są coraz poważniejsze. Po samobójczej śmierci ojca-hazardzisty przejmuje jego długi, żeby nie stracić domu, i wpada w spiralę coraz większego zadłużenia.
Zapewne jak pamiętacie, w pierwszej części przez chwilę wydawało się, że Art the Clown (David Howard Thornton) zginął, ale na szczęście (czy raczej nieszczęście przyszłych ofiar) odżył i dalej bawi (???) nas w kontynuacji, a nawet baaa, w kontynuacji kontynuacji, która wyświetlana jest właśnie w kinach.
Film opowiada o małżeństwie, które postanawia adoptować dziecko. Ostatecznie adoptują trójkę, ale nie są do tego kompletnie przygotowani. Zwłaszcza, że najstarsza dziewczynka (Isabela Merced) ma już kilkanaście lat i szykuje się do "dorosłego" życia. Matka dzieciaków siedzi w więzieniu, jest narkomanką, więc nie ma szans, by sama wychowywała dzieci.
Sprawcami napadu był jeden z pracowników ochrony oraz dwóch jego przyjaciół. Śledztwo w tej sprawie zostaje zlecone byłemu oficerowi MO, negatywnie zweryfikowanemu po 1989 za prześladowanie działaczy opozycji.
Na francuskiej prowincji dochodzi do serii zaginięć dzieci. Na miejsce zostaje wysłany oficer żandarmerii, który ma rozwikłać sprawę porwań. Tymczasem w dniu, w którym przyjeżdża do pewnego miasteczka, dochodzi tam do bardzo brutalnej zbrodni. Małżonkowie zabijają się i zjadają wzajemnie, zadając sobie po kilkadziesiąt ran. Kolejnego dnia właściciel zakładu drzewnego nabija się na wielką mechaniczną piłę. W obu przypadkach giną komputery ofiar.
Główna bohaterka Shoo wyjeżdża na irlandzką prowincję, aby, jako opiekunka społeczna, zaopiekować się ciężko chorą staruszką. Ma to być element wychodzenia z depresji po samobójczej śmierci matki. Matki, z którą nie żyła dobrze, bo była dręczona w dzieciństwie. Za błędy w modlitwie kobieta przypalała córeczce ręce papierosem. Brrrr.
Zagubieni w czasie, jak się możecie domyślić to historia o podróżach w czasie. Ale nietypowych. Główna bohaterka Agnes (Alice Lowe) ma zawsze pecha.
Zacznę krótko od drugiego seansu. Rozumiem doskonale ideę seansu niespodzianki, kiedy dowiadujesz się już na sali co zobaczysz. Ale jeżeli jest to film już wyświetlany na tym festiwalu, za który zapłaciłeś to możesz się czuć rozczarowany. Bo w tym czasie mogłeś zobaczyć produkcję, której jeszcze nie widziałeś. No cóż. Moim zdaniem spora wtopa.
Początkowo do kina wybierałem się w sobotę, ale nie wyszło, więc już w niedzielę musiało się udać. W ostatniej chwili docieram do warszawskiego Iluzjonu, patrzę a przed salą wielka kolejka. Kurczę - myślę - biletów już pewnie nie będzie. Ale podbiegam do kasy, proszę o wejściówkę i jest! Kieruję się do kolejki, ale Pani z kasy woła - ten film gramy w tej mniejszej. I tu zdziwienie, ale też zadowolenie, bo bardzo lubię "Małą czarną".
Doborowa obsada z Cezarym Pazurą i Maćkiem Stuhrem na czele to jeden z atutów. Ale przede wszystkim świetne dialogi, naprawdę ich twórca solidnie zapracował na swoje wynagrodzenie. Ten film to właściwie zbiór gagów, ale nie odrębnych, a łączących się ze sobą w niezłą komedię gangsterską.
Oczywiście Terrifier to horror gore dla miłośników ostrej rzeźni, ale docenią go chyba także zwolennicy innych gatunków filmów grozy. Film zaczyna się od telewizyjnego talk show, w którym dziennikarka rozmawia z potwornie oszpeconą ofiarą morderczego klauna. Zaraz potem możemy się dowiedzieć, co wydarzyło się feralnej nocy.
"Idź pod prąd" spotkało się z powszechną krytyką punkowej społeczności, oburzonej m. in. tym, że w Polsce lat 80. powszechne było picie jaboli i wyborem akurat KSU jako bohaterów filmu. No cóż. Słów krytyki natomiast nie słyszałem już o przesiąkniętym narkotykami dokumencie o świetnej kapeli The Birthday Party, którą bardzo chętnie słuchałem w latach 90. Znacznie częściej niż wspomniane KSU.
Posty
Komentarze
